Zanimljivi fragmenti „Biblije", ,,Kurana", ,,Popol Vuha". „Kabale", „Gilgameša" i drugih svetih knjiga i epova, godinama već zbunjuju naučni svijet i istraživače drevne prošlosti. Kada se ovome pridruže i zbunjujuća arheološka otkrića, slika dobija još nerazumnije boje i dimenzije.

Da li je naša planeta bila domaćin gostiju iz Svemira?
- Pretpostavka da su Zemlju posjetila nepoznata razumna bića nije ni nezamisliva, niti odstupa od priznatih načela prirode kaže Ernst fon Kuon. - Potpuno je zamislivo da su razumna bića na nekim drugim planetarna mnogo razvijenija nego ljudi na našoj Zemlji, da su davno prije nas počela letjeti Svemirom i u praistoriji se spustila na Zemlju. Svako ko ima malo mašte može to zamisliti.
Ako je vjerovati kineskim izvorima, 1938. godine arheolog Ci Pu Tei došao je do zanimljivog otkrića. Te godine je kineski arheolog u pećinama Bajran-Kara-Ula, na Tibetu, pronašao niz grobova u kojima su se nalazili neobično mali skeleti (poput onih otkrivenih u Tenesiju i Kentakiju!) velikih lobanja. Zidovi pećina bili su ukrašeni astronomskim i svemirskim slikarijama: crtežima zvijezda, planeta sunčevog sistema, ljudi u „skafanderima"!

Zagonetna poruka
Međutim, po svoj prilici, sve to ne bi izazvalo interesovanje nauke, jer su slična nalazišta otkrivana i u drugim dijelovima svijeta, da nije, navodno, bilo pronađeno i 716 ploča okruglog oblika, debljine dva centimetra, koje su bile ispisane nepoznatim klinastim pismom!
Profesor Tsum Um Nui, sa Akademije za praistoriju Pekingu, dakle, uvaženo i priznato ime nauke, dešifrovao je tek 1962. godine neke od zapisa sa neobičnih ploča. Rezultate svoje upornosti Tsum Um Nui je objavio godinu dana kasnije pod  naslovom: „Klinasto pismo o kosmičkim brodovima"!
Prema prevodu kineskog profesora, specijaliste za praistoriju, na pločama je, između ostalog, pisalo:
,,...Sletjeli smo sa neba našim letjelicama. Naši muškarci, žene i djeca, skrivali su se deset dana u pećinama. Kad su mještani, konačno, shvatili naše znakove, razumjeli su da imamo miroljubive namjere..."
Dakako, djelo Tsum Um Nuia, izazvalo je istinsku senzaciju u naučnim krugovima, ali su nakon dva kritička osvrta u njemačkom “Das wegetarische Uniwersum” i sovjetskom 'Sputnjaku' , kineski arheolozi prestali da govore o pločama i svemirskoj katastrofi od prije više od 12000 godina!
Zbog čega? Da li samo zbog kritike njemačkih i sovjetskih naučnika? Ilije posrijedi neki drugi, važniji razlog? !
Inače, strpljive ekipe areheologa. koje već decenijama istražuju po azijskom kontinentu, do danas su otkrili veliki broj nalazišta, koja su još uvijek obavijena neprozirnim velom misterije.

Eskimi u Kini!
U džungli, pored rijeke Ganga, istraživači su 1921. godine otkrili ruševine fantastičnog grada Mohendžo Dara. Izvještaj arheologa je više nego zbunjujući:
'Mohendžo Daro je nekad bio cvjetajući grad. Izgleda kao da je potekao sa nekog crtaćeg panoa nepznatog futurističkog arhitekte. Začuđuje potpuno odsustvo uobičajene istočnjačke ornamentike. Ne zna se ko ga je izgradio. Teoretski on ne bi trebalo da se nalazi na tlu Indije...'
Kada se čovjek kreće kroz Mohendžo Daro ima utisak da se kreće današnjim ulicama gradske četvrti bilo kojeg grada na Zapadu. Taj utisak stvaraju prostrane građevine kojima nedostaje bilo kakav ukras i koje su isključivo - funkcionalne!
Ništa manje zanimljivo i zbunjujuće otkriće načinio je i doktor Vajdenrajh 1913. godine. On je u pećinama Ču-ku-tjena, nedaleko od Pekinga otkrio nekoliko lobanja i skeleta, ali to ne bi izazvalo nikakvu senzaciju da jedna lobanja nije pripadala evropejskom tipu čovjeka, druga nekoj mladoj ženi sa neobično uskom glavom malezijskog tipa, a treća je imala izrazite osobine Eskima!
Doktor Vajdenrajh je bio više nego zbunjen, pa je umjesto uobičajnog izvještaja napisao samo nekoliko riječi: ,Kako su Evropljani i Eskimi dospjeli u Kinu prije nekih trideset hiljada godina? Čime?!...'
Od 1913. godine, pa do danas, niko nije uspio da odgovori na ova zanimljiva pitanja.
Godine 1959. godine, pekingški profesor dr Čou Ming Čen, pronalazi u pustinji Gobi savršen otisak jednog rebrastog džona, čija je starost procijenjena na -milion godina!
I jedan metalni pojas iz grobnice kineskog generala Čou-Čua (265. - 316. g.n.e.) predstavlja ništa manju misteriju. Detaljnom analizom je utvrđeno daje pojas načinjen od 10 odsto bakra, pet odsto mangana i 85 odsto aluminijuma! Međutim kako je u svijetu poznato, aluminijum je prvi hemijskom metodom dobio naučnik Ersted - 1825. godine!
Znači li to daje elektroliza u staroj Kini bila poznata još prije 17 stoljeća, ili postoji neki drugi način dobijanja aluminijuma, koji je nepoznat savremenoj nauci?!

Fantastična znanja
Ipak, najviše zbunjuje jedna storija zabilježena u mnogim rukopisima drevne Kine. Po njoj je car Cin-Ši (259. - 210. p.n.e) imao neobično ogledalo koje je moglo da „osvijetli kosti i unutrašnje organe ljudskog tijela"! Iks zraci u drevnoj Kini?! Upravo tako! Magično ogledalo je, kao i savremeni fluoroskop, korišteno isljučivo u medicinske svrhe - za dijagnozu bolesti!
Prastari stanovnici azijskog kontinenta izvanredno su poznavali i tajne Kosmosa. Indijske „Vede" sasvim su određene u pogledu života na drugim planetarna, a Teng Mu, naučnik iz vremena dinastije Sung, vrlo logično sumira mišljenja kineskih učenjaka o univerzalnosti života:
„Koliko bi bilo nerazumno pretpostaviti da osim Zemlje i neba, koje mi možemo vidjeti, ne postoji nijedno drugo nebo i nijedna druga Zemlja!"
Učenjaci iz raznih krajeva svijeta, paleontolozi, arheolozi, egzebiolozi, čak i najpoznatiji konstruktori kosmičkih brodova, već decenijama proučavaju „Mahabharatu", najveći herojski ep Indije, pokušavajući da proniknu u njegove tajne poruke. U ljeto 1974. godine, u sovjetskom časopisu „Tehnika malađoži", objavljen je vrlo zanimljiv osvrt.
,,Folklorna zbivanja i pojmovi" - kaže se u sovjetskom - "ne privlače pažnju istraživača zbog toga što se često ne mogu identifikovati s nečim realnim. Takvi su, na primjer, opisi letećih mašina u drevnim spisima, o kojima se nešto ozbiljnije počelo razmišljati tek pri pojavi prvih aviona. Gotovo identičan slučaj je i sa pominjanjem nebeskog oružja, koje naučnici nisu mogli, a ni htjeli, da shvate sve do polovine ovog stoljeća.
Vjerovatno je prvu paralelu između tog čudesnog oružja i atomske bombe, povukao profesor Openhamjmer, kada je, poražen njenim djejstvom, naglas čitao odlomke iz indijskog epa , Mahabharate" o „svjetlosti koja je hiljadama puta jača od Sunca".
Prema nekim arheološkim nalazima, pretpostavlja se, da naši preci nisu ratovali isključivo - mačevima, kopljima i strijelama! Zašto su, na primjej, razvaline glavnog grada Hetske države, Hatutasa, istopljene u većoj mjeri nego što je to slučaj sa požarima?! Zašto na granitnim zidovima irskih tvrđava Dundalik i Ekos, postoje tragovi neobično jakog topljenja? !
Mark Tven je, putujući 1867. godine po Bliskom i Srednjim istoku, opisao razvaline Babilonske kule:
'Bilo je osam kula, od kojih dvije danas stoje - džinovske građevine od opeka, presječene napola od zemljotresa, opaljene i dopola istopljene munjama razgnjevljenog boga...'
Babilonskom kulom obično se naziva babilonski zikurat, ogromna sedmospratna građevina s obimom temelja od oko 360 i visinom od 90 metara. Ostaci zikurata raskopani su tek pred prvi svjetski rat. Mark Tven je, očito, imao u vidu razvaline kupole hrama u Borsipu, nekoliko kilometara od Babilona. Te ruševine su istopljene ne samo spolja nego i iznutra.
Areheolog i istraživač drevnih kultura E. Ceron. zabilježio je u svoj dnevnik:
'Ne može se naći objašnjenje za tako ogromnu temperaturu, koja je ne samo usijala, nego i istopila stotine pečenih opeka, spalivši čitav skelet kule, koja se pretvorila u kompaktnu masu sličnu istopljenom staklu...'

Ubitačno oružje 'brahmaširas'
Prije nekoliko godina, u Indiji je pronađen jedan radioaktivni skelet, čija je radioaktivnost bila deset puta veća od normalnog nivoa. Nije li to još jedna indicija da su sanskritski tekstovi o atomskom ratu u praistorrji, možda istiniti? !
Površina pustinje Gobi, nedaleko od jezera Lob Nor, prekrivena je staklastim pijeskom koji je nastao nakon nedavnih atomskih proba u Kini. Ali, ta ista pustinja ima izvjesna područja sa sličnim staklastim pijeskom, koji tu leži već hiljadama godina.
Šta je to tako moćno i zagonetno prouzrokovalo tako paklenu jaru, koja je u praistorijsko doba istopila pustinjski pijesak?
Uzrok topljenja ostao je do današnjeg dana zagonetan. Da li se on može naći u folkloru drevnih azijskih naroda?
Najinteresantnija i najsistematizovanija informacija nalazi se u drevnoj indijskoj literaturi. Evo kako „Mahabharat" opisuje čudesna oružja „brahmaširas":

'Tada Rama pusti strijelu neodbranljive moći,
Užasnu, smrtonosnu...
I ta dalekometna strijela
'Zapalila je moćnog rakšasa
I kočije sa konjskom zapregom,
Potpuno zahvaćene plamenom.
Raspadaše se na pet prirodnih elemenata...
Njegov skelet, meso i krv ne izdržaše.
Spalilo ih je oružje.. .
Ni pepeo ne ostade od njih...'

Ovdje nije neophodna ,.atomska" interpretacija. Za one koji poznaju djejstvo napalma, takav opis nije nimalo fantastičan. Ali, zar je napalni postojao u drevnoj Indiji? Zar je to strašno oružje uništavalo život i u praistorijsko vrijeme?!

(Iz knjige Dan kada su učenjaci umirali)

www.bosnic.com