Druidi su bili svećenička klasa u zajednicama starih Kelta, koji su obitavali u većem dijelu Zapadne Europe, sjeverno od Alpi kao i na Britanskim Otocima. Svako pleme Kelta i Gala imalo je druida, koji je obavljao dužnosti svećenika, suca, iscjelitelja i učitelja.

Druidi su bili politeisti, ali su puno pažnje posvećivali i elemetima prirode, kao što su Sunce, Mjesec i zvijezde, tražeći u njima "znakove". Takođe su poštovali hrast, izvjesne šumarke, vrhove određenih brda, kao i neke potoke, jezera i vrste biljaka - prakticirali su izvjesne oblike animizma. Vatra je smatrana simbolom nekoliko božanstava i bila je povezana sa Suncem i pročišćenjem.

Riječ "druid" (eng. druid, starokeltski druwis ili druwids) najvjerovatnije potiče iz ranih indo-evropskih jezika i označava "hrast/jak" i "znanje", mada neki smatraju da je još i starija. Pojavljuje se u staroirskom kao druí, od čega nastaje "čarobnjak" (draoi) u savremenom irskom jeziku, kao i "volšebnik" (druidh) i "čarobnjak" (draoidh) u škotskom geliku. Takođe se smatra sa postoji veza između druida i druhyus koji se spominju u indijskoj Rig Vedi.

Danas je malo toga poznato o druidskoj praksi. Izgleda da je bila duboko tradicionalna. Druidsko učenje se sastojalo iz velikog broja stihova koji su učeni napamet i tvrdilo se da je potrebno dvadeset godina da se završi obuka. Postojao je vrlo napredan druidski centar na ostrvu Englesi (Anglesey, Ynys Môn), koje se nalazi na, kako su vjerovali, magičnom jezeru u Velsu. Druidi širom Europe su odlazili tamo na obuku.

Međutim, budući da je njihovo učenje bilo usmeno, pod navalom Rimljana i kršaćnstvom Kelta, nije preživio ni jedan jedini stih, čak ni u prijevodu. Čak i legende koje su preostale nisu čisto druidske, već je u njima uticaj Rimljana i/ili kršćanstva.

Najpotpuniji i najprecizniji izvor saznanja o druidima je Cezarovo djelo "Komentari o Galskim ratovima" (Commentarii de Bello Gallico).

Pisci poput Diodorusa i Straboa nisu imali neposredno iskustvo kao Cezar i smatrali su da keltska svećenička klasa uključuje druide, bardove i određenu vrstu proroka.

Pomponije Mela je prvi autor koji je zapisao da su druidska učenja bila tajna i da je obučavanje sprovođeno u pećinama i šumama. Rimljani i kršćani su imali običaj da sijeku šume i šumarke koje su druidi smatrali svetim i da spaljuju posječeno drveće. Mada je moguće da su im to pripisali Rimljani, nije skroz isključeno da su druidi prinosili ljudske žrtve, jer to nije bilo nepoznato drevnim Europljanima.

Diodorus tvrdi, koristeći se neimenovanim izvorom, da su keltski bogovi prihvatali samo one žrtve koje su im prinosili druidi, kao njihovi direktni posrednici. Takođe tvrdi da su druidi često znali da prije bitke stanu između dvije vojske i pozovu ih na mir.

Imperator August je zabranio rimskim građanima da izvode druidske rituale. Tiberije je druide progonio dekretom Senata, koji je morao biti obnovljen u vrijeme Klaudija.

U Straboovo vrijeme druidi su i dalje obavljali sudsku dužnost u javnim i privatnim pitanjima, ali ne i u slučajevima ubistva. Plinije bilježi da im je aktivnost ograničena samo na liječenje i čarobnjaštvo. Tacit opisuje napad na ostrvi Mona (Englesi), koji su Rimljani izveli pod vođstvom Svetonija Paulina, kada se pojavila grupa druida. Ruke su im bile uzdignute ka nebu i bacali su jezive kletve na napadače. Međutim vojnici su savladali strah i svete šume ostrva Mona su sasječene. Nakon I vijeka n.e. druidi u potpunosti nestaju sa kontinenta.

O opstanku druida u Britaniji nakon rimskog osvajanja govori Nenije, ali nažalost često mješa događaje i legende i to na takav način da je nemoguće utvrditi šta je povijesna činjenica, a šta ne.

On tvrdi da je otočkii vojskovođa Vortigern pozvao dvanaest druida da mu pomažu nakon što ga je biskup Germanus od Oksere ekskomunicirao.

U irskoj literaturi se druidi često spominju, a njihova funkcija na otocima odgovara onoj koju su imali u Galiji, mada su čak i u ranim periodima bardi uzurpirali neke od mnogobrojnih druidskih dužnosti. Često se prikazuju kao savjetnici kraljeva.

Prema jednoj legendi Bec mac Dé ("mali sin boga"), najveći prorok među druidima, je predvidio smrt Diarmaid mac Cearbhaill, posljednjeg paganskog Visokog kralja Irske, mnogo preciznije nego tri kršćanska sveca.

U Ulsterskom ciklusu, Katbanda, glavnog druida na dvoru ulsterskog kralja Konkobara, prati uvjek stotinu mladih koji žele da uče od njega. Bio je prisutan na rođenju tragične heroine Deirdre, i prorekao joj sudbinu.

Druide je konzultirala i Meb, kraljica Konahta, prije nego što je pošla u napad na Ulster.

Mnogi ljudi vjeruju da su druidi konstruirali Stonehenge, kameni kompleks na jugu centralne Engleske. Međutim, njegova gradnja je započeta oko 3500. godine p.n.e, a dovršen oko 1500. godine p.n.e., gotovo milenijum prije naseljavanja Kelta. Ova veza je prvi put uspostavljena u XVI vijeku, zbog nemoći da se objasni porijeklo Stonehengea.

Ovo, ipak, ne isključuje mogućnost da su ga druidi koristili za svoje rituale, tretirajući ga kao centar moći.

Postoje izvori koji smatraju da su druidi u osnovi bili monoteisti, sljedeći neki pre-kršćanski sistem vjerovanja.

Ovu temu treba dobro razmotriti prije odbacivanja, jer, iako su imali svoj panteon koji su poštovali - Tuata De Danan (Ljudi boginje Danu), moguće je da su ih doživljavali na isti način na koji današnje monoteističke religije doživljavaju svetitelje. Jer, iako su Tuata De Danan imali moći neuporedive sa ljudskim, ipak su ih, pored toga što su ih nazivali bogovima, zvali i Ljudima boginje Danu.