Jedna od međimurskih tradicionalnih maski je i maska naziva 'čaplja-čapljuga'. 'Čaplje' su baš kao i 'kugači' bile strašne prilike koje su se isto tako pojavljivale u isto vrijeme kada i 'kugači', a ponekad i u kombinaciji sa 'kugačima'. Kao i 'kugače, tako su i 'čaplje' gledatelji izazivali povicima: 'čaplja-čapljuga jajca su ti duga' ali su 'čaplje' za razliku od 'kugača' nakon progona uhićene samo 'bole' rogovima i prijeteće klepetale. Čaplje su najvjerojatnije svoje nazive u Međimurju povukle djelomično i iz mađarskog jezika gdje riječ 'čapljam' znači 'udaram', pa bi tako 'čaplja' zapravo bilo udaralo, klepetalo, klapotec ...

Nekada se 'čaplja' izrađivala iz komada drveta koji se raskolio na dva dijela i od većeg komada se oblikovala glava koja je obično sličila glavi krave, ili svinje, na koju su se stavljali razni rogovi: volovski, jelenski, jarčevi ili ovnovi, komad se izdubio sa donje strane da se pojača zvuk koji 'čaplja' proizvodi lupanjem donje vilice o gornju, a sve je to bilo spojeno kožom tako da se ta vilica može gibati. Špagom se povlačila i tako 'čapljala'.

Glava 'čaplje' stavljala se na štap dužine jedan do jedan i pol metra koji bi se prethodno obradio tako da se u ruci moglo nositi, a sve to bi se stavljalo u kravlji rog koji se opet stavljao na remen pričvršćen oko pasa, ili na uže i na rame za lakše nošenje. 'Čaplja' se bojala jarkim bojama da bi izgledala što apstraktnije i ulijevala što veći strah, kako visinom tako i nesvakidašnjim izgledom, a rogovi su tu imali posebno jako važnu ulogu.

'Maškor čapljaš' se prekrivao plahtom iz domaćeg platna koja se vezala dva i dva kuta, a sredina se na nekoliko mjesta zavezala. 'Čaplje' su izrađivali većinom samouki majstori i to s priručnim ručnim alatima. 'Čaplja' se vrednovala po jačini zvuka koji proizvodi, po strašnom izgledu, ali i po rogovima. Djeca su, kao i uvijek, rado oponašala starije, ali tako velike čaplje nisu mogla nositi, pa bi njima na brzinu izradili manje i lakše 'čaplje' u obliku kljuna rode i otuda su dobile naziv 'štrki'.