Dok sam pretraživala gomilu literature koja se odnosila na stotine istraživačkih polja, glavna stvar koja mi je postala jasna bila je ta da se čovječanstvo nalazi u čeličnom zagrljaju jednog zlokobnog kontrolnog sistema koji ga podiže i spušta u skladu sa svojim vlastitim misterioznim ciljevima. Nijedna grupa, nijedna nacija, nijedno tajno društvo ili religija, nisu pošteđeni.

Meni su trebali odgovori. Nisam mogla da živim svakodnevno proganjana od strane te griže savijesti zbog ovakve sudbine čovječanstvo, kao i mnogobrojnih užasa iz naše istorije. To je bila i motivacija za moj eksperiment sa Kasiopejcima. Sve sto su nas učili u ovom našem društvu, našoj istoriji, našoj religiji, i u nju-ejdž verziji istoga, logički je sve toliko nekonzistentno da pravi jednu običnu sprdačinu upravo od one ideje o jednom Stvoritelju - - Ribbono Shel Olom – Gospodaru Univerzuma. Postoji nešto čudno i misteriozno što se dešava ovdje na Zemlji, a ja sam željela da dođem do stvarnog odgovora. Tako sam poduzela eksperiment u čanelingu, koji je nakon dvije godine predanog rada rezultirao onim što je poznato kao Kasiopejske Transmisije od "Nas iz budućnosti."

Uprkos činjenici što imamo veoma “široke poglede” u vezi samog izvora tog materijala, odgovori koje smo dobili od Kasiopejaca – nas iz budućnosti – bili su najblaže rečeno – intrigirajući. Najbliža analogija toj vrsti pogleda na realnost, prezentiranoj od strane Kasiopejaca, grafično je predstavljena u filmu The Matrix, gdje je naša realnost predstavljena kao jedan kompjuterski program/san koji “drži” ljudska bića u “specijalnim kapsulama” tako da oni djeluju kao baterije koje proizvode energiju za jedan veliki svijet kojim dominiraju mašine. Određeni programirani životni scenariji sa velikim emocionalnim sadržajem napravljeni su tako da osiguravaju većinu “energije” za tu ogromnu mašinu. A čini se da su ljudska bol i patnja upravo najbogatiji tom vrstom “sokova”.

Drugi važan koncept koji je bio prezentiran u filmu The Matrix, bio je taj da je naše “istinsko sada” samo jedna realnost tog kontrolnog sistema koji je napravio jedan “programirani san realnosti” kojeg doživljavaju svi oni koji su “zarobljeni u Matriksu”. Taj San Realnosti u Matriksu bio je baziran na onom načinu kakve su stvari bile nekad u prošlosti, prije nego što je došlo do uništenja bivšeg svijeta, nakon čega je on došao pod kontrolu kompjutera koji su postali samostalni i kojima je bilo neophodno da koriste ljudska bića kao “izvor svoje energije” ili kao “hranu”.

Razlika između ove metafore iz filma Matrix i pogleda Kasiopejaca je u tome što oni zagovaraju postojanje jedne para-fizičke oblasti postojanja, kao jednog drugog sloja u strukturi prostora-vremena iz kojeg se projicira naša vlastita realnost, ponavljajući se neprekidno u bezbrojnim varijacijama. Tako možemo reći da su ti hiperdimenzionalni realiteti jedna “budućnost” u pravom smislu riječi.

Ta parafizička realnost – oblast postojanja Programera Matriksa, - je prema Kasiopejcima, nastanjena od strane bića pozitivnog i negativnog polariteta koji su već “diplomirali” u ovoj našoj oblasti postojanja, ali ne isključivo u smislu umiranja pa naknadnog prebacivanja u neku posebnu eteričnu oblast.  To je jedan efikasan svijet iz budućnosti koji stvara našu sadašnjost projicirajući sebe u prošlost. Ono što je bitno da shvatimo to je da ukoliko razmišljamo o budućnosti u smislu vjerovatnih budućnosti, ili grananja univerzuma, onda ono što mi sada radimo, probudili se mi iz Matriksa ili ne, određuje kakvu vrstu budućnosti ćemo doživjeti, individualno i kolektivno.

Dok se možda može činiti da ova teorija više odgovara naučnoj fantastici nego klasičnoj nauci, u stvari, neki od najpoznatijih fizičara već su predstavili modele i naučne programe koji se ni na koji način ne nalaze u kontradikciji sa ovom hipotezom. Oni će možda jednog dana biti u stanju da demonstriraju i matematičke dokaze za jednu ovakvu perspektivu.

Na primjer, Paul Dirac je napisao:

“U teoretskoj fizici danas postoje fundamentalni problemi čije će rješenje vjerovatno tražiti jednu mnogo drastičniju reviziju naših temeljnih koncepata nego što se to ikada prije desilo. Za očekivati je da će te promjene biti toliko velike da će dosezanje novih ideja uz pomoć direktnih pokušaja formulisanja eksperimentalnih podataka na matematički način biti izvan sposobnosti ljudske inteligencije. Radnik teoretičar u budućnosti će zbog toga morati da nastavi na jedan mnogo direktniji načini. Jedna mnogo moćnija metoda koja se sada može sugerisati bila bi da se upotrijebe sva saznanja iz čiste matematike u pokušaju generalizacije matematičkog formalizma koji čini sadašnju bazu teoretske fizike, a onda nakon svakog uspjeha u tom pravcu, pokušati interpretirati nove matematičke oblike u smislu fizičkih entiteta.”

Ajnštajn i Hipedimenzionalna fizika

Kod generalne teorije relativiteta, nauka obično koristi jedan četvorodimenzionalni prostorno-vremenski kontinuum. U klasičnom generalnom relativitetu, metričke osobine tog kontinuuma su specifične samo za njega samog, međutim, jedna peta dimenzija u kojoj je ovaj naš prostor-vrijeme kojeg normalno osjećamo upleten, može takođe da se koristi za opis krivina i osobina fizickog prostora. U prostorno-vremenskom kontinuumu, može se reći da svi dijelovi četvoro-dimenzionalnog svijeta postoje simultano, u smislu matematičkog formalizma, a to će onda prirodno da vodi do jednog potpunog rušenja filozofske postavke o uzročnosti.

Međutim, mnogi naučnici koji rade na ovim postavkama ne smatraju ovaj kontinuum ‘istinskim’ u fizičkom smislu, tako da se fizički entiteti mogu kretati u njemu naprijed-nazad po svojoj volji u vremenu i izvan njega, isto tako lako kao što je to promjena pravca kretanja u tro-dimenzionalnom prostoru.  Mi, međutim, tvrdimo da je tako nešto ne samo moguće, nego i vrlo vjerovatno, što je bazirano na određenim opservacijama.

Prema teoriji relativiteta, vremenski intervali izmedu događaja nisu potpuno fiksni u odnosu na sisteme koji se kreću ili referentne okvire. To je dovelo i do određenih špekulacija da bi moglo biti neke analogije između prekognicije i anomalija. Međutim, “dilatacija vremena”, kontrakcija vremenskih intervala između referentnih okvira koji se nalaze u stanju kretanja, previše je mala da bi omogućila prekogniciju i još uvijek zahtijeva da da se prenos informacija obavlja brzinom većom od brzine svjetlosti; a teorija relativiteta, kad se usko interpretira, ne dozvoljava fizičko putovanje unazad u vremenu, mada je ona prebacila ovaj koncept u imaginarni matematički formalizam.

Mada je skoro zabranjeno dovoditi u pitanje Ajnštajnove restrikcije što se superluminalnih putovanja tiče, on jeste jednom prilikom predložio uzimanje u obzir hiperdimenzionalnog svijeta kao jednog “istinskog” svijeta. U 1938.g., zajedno sa P. Bergmannom, on je napisao jedan naučni rad pod naslovom - O generalizaciji Kaluzine Teorije Elektricteta:

Do sada su učinjena dva prilično jednostavna i prirodna pokušaja da se poveže gravitacija sa elektricitetom uz pomoć teorije ujedinjenih polja, prvi je bio Weyl, a drugi Kaluza. Nadalje, bilo je i nekoliko pokušaja da se Kaluzina teorija predstavi formalno kako bi se izbjeglo uvođenje pete dimenzije fizičkog kontinuuma. Ova teorija, koja je ovdje prezentirana, razlikuje se od Kaluzine po jednoj suštinskoj tački; mi pripisujemo petoj dimenziji fizičku realnost dok je u Kaluzinoj teoriji ta peta dimenzija uvedena samo da bi se mogle dobiti nove komponente metričkih tenzora koji predstavljaju elektromagnetno polje. [Einstein, A, Bergmann, P., Annals of Mathematics, Vol. 38, No. 3, July 1938.]

Međutim, čini se da je Ajnštajn bio pomalo nervozan u vezi te ideje, ali on ju je ipak i dalje slijedio, nastavljajući dalje u svome naučnom  radu:

Ukoliko Kaluzin pokušaj predstavlja jedan stvaran korak naprijed, onda je to zbog uvođenja peto-dimenzionalnog prostora. Do sada je bilo mnogo pokušaja da se dobiju isti rezultati koje je postigao Kaluza, bez žrtvovanja četvero-dimenzionalnog karaktera fizičkog prostora. To nam posebno pokazuje koliko se živopisno naša fizička intuicija opire uvođenju pete dimenzije. Međutim, uzimajući u obzir i upoređujući sve ove pokušaje, čovjek obavezno dolazi do zaključka da ni jedna od tih avantura nije popravila situaciju. Čini se da je nemoguće formulisati Kaluzine postavke na jedan jednostavan način bez uvođenja pete dimenzije.

Odatle, mi moramo uzeti petu dimenziju sasvim ozbiljno iaoko nam naša uobičajena iskustva ne ukazuju na tako nešto.  Dakle, ukoliko nas, kako se čini, sama struktura prostora tjera da prihvatimo peto-dimenzionalnu prostornu teoriju, onda se pitamo koliko je razumno prihvatanje rigoroznog svođenja na četvero-dimenzionalni prostor. […]

Kaluzina peto-dimenzionalna teorija fizičkog prostora pruža nam jedno unitarno predstavljanje gravitacije i elektromagnetizma. [...] Mnogo više bi odgovaralo to da se peta dimenzija uvede ne samo formalno, nego da se njoj pripiše i određeni fizički značaj. [Einstein, A, Bergmann, P., Annals of Mathematics, Vol. 38, No. 3, July 1938.]

Čitaoc mora imati na umu da kad razgovaramo o teoriji polja, onda je bitno razlikovanje između 1.) Čiste teorije polja kao što je gravitacija, električna i magnetna polja; i 2.) Kvantne teorije polja. Polja kao što su elektromagnetno i gravitaciono polje su neprekidna i prostorna, dok su kvantna polja kvantizirana, tj. razbijena na odvojene sekcije određene supstance ili energije. Baziranje psi-teorije na gravitacionom polju, djelomično se oslanja na činjenicu da gravitacija nije podložna maksimalnoj brzini svetlosti zbog toga što se ona ne kreće/putuje, ona je strukturalne prirode. Nalazi Vasilijeva i drugih ukazuju na to da je i psi takođe nezavisna od brzine svjetlosti.

Međutim, generalni relativitet je obavezao nauku da napusti postavke u vezi "dejstva sa distance", što je dovelo i do napuštanja teorije 'sila sa distance', i tako podvrglo gravitaciju maksimalnoj brzini svjetlosti. Bez obzira na to, Margenau je predložio da se generalni relativitet treba prihvatiti kao Paulijev Princip Ekskluzivnosti. U tom slučaju, gravitacija bi bila ne-energetske prirode, na nju se ne bi odnosila nikakva maksimalna brzina i ona bi služila  kao sprovodnik za fizičke fenomene."[Forwald, Haakon, Mind, Matter and Gravitation: A Theoretical and Experimental Approach, Parapsychology Monographs, Number 11 (New York: Parapsychology Foundation 1969).]

Ove ideje su prihvaćene od strane mnogih pisaca koji se bave “alternativnim naukama” i oni su njih povezivali sa građevinama, energetskim poljima, svjetlosnim bićima, energetskom mrežom oko nase planete, itd. Tu se mahom radi o besmislicama, mada činjenica jeste da na ovoj planeti stvarno postoje lokacije na kojima se određene energije mogu lakše “dosegnuti”. Međutim, fenomen o kojem sve ove ideje direktno govore je taj da hiperdimenzionalne oblasti postoje gdje su mentalne ili energije svijesti pojačane i one mogu biti interaktivne sa prirodnom okolinom. Tu je moguća i određena tehnologija koja omogućava ne samo transport koji je djelomično fizički i djelomično “eterički”, koja omogućava komunikaciju koja je takođe djelomično fizička i djelomično eterička, kao i moć “manifestacije” što se nama, u našem trenutnom tehnološkom stanju, može činiti nemogućim. Sve ove osobine pripadaju jednoj hiperdimenzionalnoj egzistenciji, a takva stanja bivstvovanja se već milenijumima označavaju kao “oblasti bogova”.

Određeni ontološki problemi koji se posebno nalaze u vezi sa kvantnom teorijom sugerišu nam da bi možda trebali uzeti u obzir jednog “posmatrača” (J. A. Wheeler-ovo “Oko” – ili Mi iz Budućnosti), koji posmatra ovaj univerzum u smislu “da bi ga stvarao.” To nam sugeriše potrebu za proširenjem obima onoga što danas podrazumijevamo pod pojmom - “fizički entiteti”.  Odgovor na pitanje “mogućnosti opservacije paralelnih univerzuma” možda bi trebao uključiti i ovakvo jedno proširenje.  

Sada, uzmimo u obzir mogućnost da postoji nekoliko – možda čak bezbroj – “vjerovatnih vas iz budućnosti” kao posmatrača.  Na gornjoj slici, to bi onda bilo predstavljeno uz pomoć mnogih “očiju” koje bi sve konvergirale na jednu jedinu tačku na repu – ovaj “sadašnji” momentat kojeg mi percepiramo, koji je ujedno i momenat “izbora”. Upravo iz tih vjerovatnih ili mogućih budućnosti od beskonačnog potencijala – iz “misaonih centara” – projicira se naša realnost. Ljudska bića su ta kroz koje se te energije transduciraju i postaju “istinite” ili “realne”.

Vi u ovdje i sada – na presječnoj tački svih tih vjerovatnoća koje se takmiče jedna s drugom da bi postale “stvarne” – nemate nikakvu mogućnost “stvaranja” bilo čega u ovoj realnosti, odavdje ili “odozdo”, da tako kažem. Realnosti – stvaralački potencijali – su jedna projekcija sa viših nivoa denziteta. Vi ste prijemnik, transduktor, jedan reflektor pogleda onog oka koje gleda VAS, ništa drugo.

Ove misli se direktno odnose na fenomen hiperdimenzionalnih realiteta u kojima se mentalne energije ili energije svijesti amplificiraju i gdje one mogu biti interaktivne sa prirodnom sredinom: tehnologija koja sugeriše ne samo sposobnost transporta koji je djelomično fizičke a djelomično “eteričke” prirode; komunikacije koje su djelomično fizičke i djelomično eteričke prirode, kao i moć “manifestacije” koja se nama može činiti nemogućom s našim sadašnjim razvojnim stepenom tehnologije. Sve ove osobine stvarno pripadaju hiperdimenzionalnoj egzistenciji, a takvo jedno stanje bića se označava kroz milenijume kao “oblast bogova,” uključujući Zmajeve i Serpente (zmije, prim. prev.) i svakojaka druga stvorenja.

Ukoliko mi ove oblasti matematički predstavimo i damo im fizičku realnost, kako je to sugerisao Dirac, onda mi takođe moramo uzeti u obzir hipotezu da bi one mogle biti nastanjene. Da li su naši “Bogovi” stanovnici te oblasti?

Kako će vam i mnogi fizičari reći, sve što stvarno postoji, to su “talasne forme”,  mi smo talasne forme u ovom realitetu a naša svijest je nešto što “čita talase”. Mi dajemo oblik i strukturu tim talasima koje “očitavamo” prema određenim dogovorenim ili usaglašenim konvencionalnim normama.

Tako, mi određene entitete koji nastanjuju hiperdimenzionalni prostor “očitavamo” kao “reptile” jer je to “suština” njihovog bića, frekvencija njihove “talasne forme”. Mi ih nazivamo Vrhovnim Gospodarima Entropije. Oni ne moraju da budu isključivo fizičke prirode u smislu kako mi poimamo taj pojam, niti se oni trebaju smatrati “vanzemaljcima”, takođe u onom smislu šta mi pod tim podrazumijevamo. Mi smatramo da je percepcija tih nivoa realnosti i njihovih “jedinki svijesti” upravo ono što stoji iza mnogih religijskih koncepata i mitoloških predstavljanja “bogova i boginja,” kao i drugih svakojakih stvorenja.

U ovom ovakvom kontekstu Matriksa i uz razumijevanje da ezoterična znanja mnogih velikih učenja misterija, koja su bila prezentirana kroz vijekove, ukazuje na isti ovaj ili sličan koncept, došla sam do sadašnjih pogleda na ove fenomene i interakcije u našem današnjem svijetu. Takav jedan pogled sigurno daje rezultate u sticanju “slobode” od kontrolnog sistema ovog Matriksa, tako da mogu da kažem da u smislu jednog eksperimenta, on daje rezultate koji se mogu ponoviti. Međutim, kako je Morpheus objasnio Neu u tom filmu:

Matriks je jedan sistem, Neo. Taj sistem je naš neprijatelj. Međutim, kad si unutra i kad gledaš oko sebe; šta ti vidiš? Poslovne ljude, učitelje, advokate, stolare. Umove upravo onih ljudi koje pokušavamo osloboditi. Međutim, sve dok mi to ne uspijemo, ovi ljudi će biti dio tog sistema, i to će ih činiti našim neprijateljima. Moraš da razumiješ; većina ovih ljudi nisu spremni da budu iskopčani. A mnogi od njih su toliko beznadežno zaglibili, toliko beznadežno zavisni od tog sistema, da će se oni boriti kako bi ga zaštitili. Da li me slušaš, Neo, ili gledaš onu plavu ženu u crvenoj haljini? Oni će se boriti da bi ga zaštitili...

Mi ovo možemo malo prepraviti i reći: Kad ste u Matriksu i gledate oko sebe, vidjećete Hrišćane, Jevreje, Muslimane, Mormone, Zoroastrijance, Mađioničare... većina tih ljudi nisu spremni da budu iskopčani... oni su toliko beznadežno zaglibili, toliko beznadežno ovisni od sistema tako da će se boriti kako bi ga zaštitili. Da li slušate mene ili slušate onog Cionistu, Baptistu, Protestanta, ili, onoga što promoviše magiju i ostali mambo džambo?

- nastavlja se -