Posmatrač je tu suočen sa jednom ubjedljivom maskom trezvenosti. Sve vanjske crte te maske su veoma čvrste; ona se ne može pomjeriti, skinuti ili penetrirati uz pomoć pitanja usmjerenih prema dubljim nivoima ličnosti.

Isljednik se kod njih nikada ne može susresti sa haosom, kao što je onaj kojeg obično nalazimo ispod “fasade,” kod paranoidnih šizofreničara.

Njihovi procesi razmišljanja zadržavaju sve normalne aspekte, kod psihijatrijske istrage, kao i kod tehničkih testova koji su specijalno dizajnirani da izbace na vidjelo sve skrivene simptome nekog psihičkog poremećaja.

Kod samog pregleda postaje jasno da tu nemamo posla sa nekom jednostavnom dvo-dimenzionalnom maskom, nego s nečim što odaje čvrstu i stabilnu sliku jedne trezvene i racionalne ličnosti.

To bi možda mogao biti primjer onoga sto je Trélat mislio da izrazi pojmom, la folie lucide.

Nadalje, ta struktura ličnosti funkcioniše u svim teoretskim situacijama na način koji je skoro identičan jednom normalnom trezvenom funkcionisanju.

Njihovi logički procesi razmišljanja mogu izgledati kao jedna perfektna operacija, bez obzira kako da su te osobe stimulisane ili tretirane pod eksperimentalnim uslovima.

Nadalje, promatrač kod njih nalazi sve one verbalne i facijalne izraze, boju glasa, kao i druge znakove, za koje znamo da odražavaju emocije čovjeka i njegove reakcije u normalnom životu, iste kako kod nas samih tj. onakve kakve bi mi očekivali da vidimo kod drugih ljudi.

Prilikom verbalnog ispitivanja jednog psihopate, sva njegova prosuđivanja, kao i emocionalne reakcije, čine se trezvenim i odgovarajućim.

Samo uz pomoć jednog dugotrajnog i kompleksnog procesa ispitivanja i prosuđivanja, koji je baziran na skupljanju višestrukih sitnih impresija, možemo se uvjeriti da uprkos svim tim čvrstim, racionalnim procesima, svim normalnim emocionalnim afirmacijama, i njihovoj konzistentnoj aplikaciji u svim pravcima, mi u svakom slučaju nemamo posla sa kompletnim čovjekom, nego s nečim što nam sugeriše na jednu fino konstruisanu refleksnu mašinu, koja je u stanju da perfektno oponaša ljudsku ličnost.

Taj psihički apart, koji radi veoma glatko i konzistentno, reproducira ne samo primjere dobrog ljudskog rezonovanja nego takođe i odgovarajuće simulacije normalnih ljudskih emocija, kao odgovor na sve one raznovrsne stimulanse koje donosi život.

Ta reprodukcija jednog cjelokupnog normalnog ljudskog bića je toliko perfektna da niko ko psihopatu pregledava u jednoj normalno opremljenoj klinici, nije u stanju da objasni, uz pomoć nekih naučnih ili objektivnih pojmova, zašto ili kako se tu ne radi o jednom istinskom čovjeku.

Isto tako, tu na kraju vidimo i osjetimo da ona realnost, u smislu jednog potpunog i zdravog doživljavanja samog života, kod njih nedostaje.   Cleckley ovdje opisuje osobu koja je u stanju da oponaša ljudsku ličnost, ali koja istovremeno i ostavlja utisak da nešto tu nedostaje, ili nije u redu. Oni imaju strukturu ličnosti koja “funkcioniše na način koji je skoro identičan s jednim normalnim, trezvenim funkcionisanjem” i opet, na kraju, bez obzira na sve to što je rečeno, “mi ovdje nemamo posla s nekim kompletnim čovjekom, nego s nečim sto nam sugeriše na jednu fino konstruisanu refleksnu mašinu, koja je u stanju da perfektno oponaša ljudsku ličnost” i to toliko perfektno da “niko ko ga pregleda u jednoj normalno opremljenoj klinici, nije u stanju da objasni, uz pomoć naučnih ili objektivnih metoda, zašto ili kako se tu ne radi o istinskom čovjeku.”

Oni koji su imali priliku vidjeti film The Man Who Wasn’t There, u glavnoj ulozi sa Billy Bob Thornton-om, prepoznaće ovaj opis.

Međutim, moramo imati na umu da je Cleckley imao posla sa kliničkim slučajevima, tj. onim psihopatama koji su bili otkriveni, kod kojih je došlo do ‘kvara u programu,’ jer u drugom slučaju, oni se ne bi ni našli u njegovoj klinici. Takvi ljudi, čak i sa malim greškama u programu, mogu veoma lako da prođu među nama kao normalne osobe.

Međutim, postoje i drugi, koji se zovu “Organski Portali” (iz razloga koji će kasnije biti pojašnjeni.) To su tzv. uspješne psihopate. To su ljudi koji imaju toliko razvijene sposobnosti imitacije, koje su jednostavno postale dio njihove ličnosti, da oni mogu biti otkriveni samo nakon jednog dugogodišnjeg posmatranja. Oni će veoma rijetko da krše zakon ili da postanu kriminalci. Oni će prije da budu oni koji pišu zakone, nego oni koji ih krše. Oni možda nikada neće biti u situaciji da nešto ukradu, jer je moguće da su vlasnici ili se nalaze na čelu banaka. Ovaj nedavni clanak sa osvrtom na govor Doktora Robert-a Hare-a, može da posluži kao ilustracija za ovu tvrdnju.

Tako većina organskih portala nema tendenciju da krše zakone, međutim, ono čemu oni neprestano teže, to su tzv. “A uticaji” (pojam Borisa Mouravieff-a) inače poznati i kao socijalne norme, kao npr. novac, seks, brak, slava ili bilo koji iz grupe onih “ideala” koji nam se serviraju još od naše rane mladosti. Ostvarenje tih ciljeva smatra se u ovom globalnom društvu kao jedna kulminacija čovjekove potrage za srećom, mada je istovremeno evidentno iz situacije u kojoj se ovaj svijet danas nalazi, da je istinska sreća samo jedna od naših iluzija… tj. to je vidljivo bar za one koji imaju osjećaj kako mora da postoji “nešto više”.

Dobro, odakle onda dolaze ti naši tzv. “životni ciljevi” koji nam tako ‘lijepo’ služe? Da li je moguće da se tu radi o nečijim tuđim idejama i ciljevima, koje nam oni nameću…da li je možda u interesu nekih drugih da veći dio nas troši svoju energiju u trci za nekom himeričkom srećom?

Pa dobro, ovakav jedan koncept nije ništa posebno novo, međutim, ono što bi moglo da bude novo i interesantno, to je samo jedna mogućnost da trenutno postoji cijela jedna “armija” organskih portala čija je jedina funkcija da održavaju ovakvu jednu beskorisnu potragu kroz “pustinju i prašumu” kao jedan standardni modus operandi za ovu planetu, i tako osiguraju neprekidnu produkciju “loosh-energije” od strane 6 milijardi stalno frustriranih ljudskih bića. Ovdje moramo naglasiti, da mi ni u kom slučaju ne razgovaramo o nekom malignom obliku ili zlu koje dolazi od strane organskih portala, jer kako se čini, oni se samo ponašaju u skladu s njihovim prirodnim nagonima, a sama njihova priroda čini se da je “bez-dušna.”

Kako su se ovo istraživanje, ideje i misli razvijali, otkrovenja su stizala jedno za drugim, i uskoro je postalo jasno kako bi to bilo moguće da se jedan Grandiozni Plan sprovede u djelo:

Čini se da mi trenutno ovu planetu zajednički dijelimo sa 3 milijarde organskih portala, što bi značilo da je svaki drugi čovjek na ovoj planeti, u suštini, bez-dušan.


Adamična i Pre-adamična rasa

U trećem dijelu svoje knjige (Book III ) Gnosis, Boris Mouravieff diskutuje nešto što on naziva "pre-adamično čovječanstvo" i "adamično čovječanstvo." Evo par izvoda iz onoga šta je Mouravieff tu rekao:

U prvom dijelu knjige ‘Gnosis’, već nekoliko puta smo govorili o koegzistenciji dvije, u suštini, različite rase: jedne od Ljudi, i druge od Antropoida. Moramo naglasiti da sa ezoterične tačke gledišta ovaj drugi pojam nema nikakvo ponižavajuće značenje.

…Svete knjige sadrže više od jedne reference na temu koegzistencije na našoj planeti tih dvaju čovječanstava – koja su sada međusobno slična oblikom, ali ne i svojom suštinom. Možemo čak i reći da se cijela istorija čovječanstva, od Adamovog izgnanstva iz raja, pa do danas, uključujući i ovo novo doba, nalazi u jednoj stalnoj sijenci te koegzistencije dvaju ljudskih rasa, koje će se međusobno razdvojiti tek kad stigne Posljednji Sud. (str. 107)

…Te ljudske ljušture, antropoidna rasa, su potomci pre-adamičnog čovječanstva. Glavna razlika između savremenog pre-adamičnog čovjeka i adamičnog čovjeka – razlika koja se čulima ne može ustanoviti – je ta da ovaj prvi ne posjeduje razvijene više centre koji postoje kod ovog drugog, koji mu, iako odsjećeni od njegovog budnog dijela svijesti još od vremena Pada (“Adamovog izgnanstva iz raja” prim. prev.,) nude jednu stvarnu mogućnost ezoterične evolucije.

Osim u ovom slučaju, ove dvije rase su slične: one imaju iste niže centre, istu strukturu Ličnosti i fizičko tijelo istog izgleda, iako je ono u mnogo više slučajeva jače kod pre-adamičnog čovjeka nego kod adamičnog; što se ljepote tiće, ne smijemo zaboraviti da su pre-adamični čovjek i žena stvarani s božje strane šestog dana, “po svojemu obličju” i da su kćeri te rase bile lijepe.. (str. 108-109)

Identificirajući sebe sa “Ja” njegove Ličnosti, Adam je izgubio svjesnost svog istinskog “Ja” i pao iz Edena koji je bio njegovo orginalno stanje u isto stanje kao pre-adamični ljudi.… Ta dva čovječanstva koja dolaze iz dva različita procesa stvaranja, kasnije su se međusobno pomiješala na nivou organskog života na Zemlji…Od tada pa nadalje, koegzistencija ove dvije vrste ljudskih bića, kao i konkurencija koja je iz toga proistekla, postala je jedna norma…mi možemo da vidimo kako su kroz vijekove, pa čak i dan danas, adamični ljudi u svom post-edenskom stanju, bili i jesu u jednom generalno inferiornm položaju u odnosu na pre-adamične ljude.

…Za sada ćemo se zadržati samo na tome da još jednom ponovimo da savremeni adamični čovjek, s obzirom da je izgubio kontakt sa svojim višim centrima a odatle i sa svojim istinskim “Ja,” sada izgleda praktično isto kao i njegov pre-adamični suparnik. Međutim, za razliku od ovog poslednjeg, on još uvijek ima svoje više centre, koji mu osiguravaju mogućnost kretanja putem ezoteričke evolucije. U sadašnjoj situaciji, pre-adamični čovjek nema jednu takvu mogućnost, međutim, ona će mu biti data ukoliko se adamično čovječanstvo razvije onako kako bi trebalo, za vrijeme doba Svetog Duha. (str. 129)   Mouravieff nam kaže kako u suštini postoje dvije rase koje evoluiraju na zemlji i koje mada fizički izgledaju skoro identično, one se međusobno razlikuju s tačke gledišta duše. Čini se da jedna rasa ima potencijal da razvije jednu suverenu i integralnu dušu u ovom životnom vijeku, dok se drugi mogu porediti sa praznim cilindrima, koji će morati da sačekaju “drugi krug” kosmičkog ciklusa. Adamična rasa je rasa koja je doživjela “izgnanstvo iz raja,” što je značilo i prekid veza izmedu viših centara (koji omogućavaju pristup višim saznanjima/svjesnosti) i nižih centara (koji upravljaju fizičkom egzistencijom), što je prouzrokovalo da se adamični čovjek našao na istom terenu “u igri” sa pre-adamičnim čovjekom.

Tako nas ne bi trebalo čuditi što Moravjeva definicija ovih dvaju rasa i razlika između njih dosta podsjeća na onaj gorenavedeni opis Cleckley-a, razlike između psihopate i čovjeka koji ima dušu. Da li bi upravo ono nešto što nedostaje psihopatama moglo da se poveže sa nečijom potencijalnom mogućnošću kontakta sa svojim višim centrima?

Moravjev opis “izgnanstva” Adam-ične rase iz ‘raja’ takođe je veoma sličan onome što su nam rekli Kasiopejci, što ukazuje na to da ono ‘izgnanstvo’ simbolično predstavlja ‘pad’ našeg stanja svijesti:

Adamična rasa, sa svojom cjelokupnom DNA, sa jednom funkcionalnom vezom sa svojim višim centrima, je ono što nam Kasiopejci indiciraju opisom u smislu 3D OPD načina zivota, u “nekoj vrsti” 4D stanja, i na sličnoj “talasnoj dužini” sa 4D OPD. To mora da je bilo lijepo….

Kada smo odlučili da doživimo jedan veći stepen fizikalnosti, naš ‘odjeljak’ svijesti se odcijepio od OPD stanja, izgubio vezu sa svojim višim centrima i tako doživjeo “izgnanstvo” (kao “Adam”) iz “raja”. Tako smo se našli i na manje više istom nivou kao i pre-adamična rasa, koja nema mogućnost za ostvarenje veze sa višim centrima zbog toga što u njihovoj DNA nedostaje za tako nešto potreban ‘hardware’. Međutim, usljed toga što taj novi 3D OPS tip egzistencije nije bila jedna “prirodna okolina” za tijelo koje ima potencijal da dosegne svoje više centre, “izgnana rasa” se našla u podređenom položaju u odnosu na pre-adamičnu rasu.

Nakon što je primjetila sličnosti kod opisa ove dvije rase Moravjeva i Cleckley-jevog opisa psihopate, Laura je odlučila da postavi par pitanja Kasiopejcima.

- nastavlja se -