Tuga je poput mahovine, obavije cijelo biće, zavuče se u sve zakutke srca...
Zelenilo nas drži u prividu života, ali ne dišemo...
Duša se sjeća da ima krila, ali ne može poletjeti iznad moćvare života, jer joj paučina sapinje krila...
Takva neutješna tuga donosi emotivnu paralizu, ubija motivaciju i vuče u depresiju...
Dati slobodu, oprostiti bivšoj ljubavi, znači osloboditi sebe iz okova samouništavajuće tuge...
Opraštanje je povratak slobodi, da opet volimo i budemo voljeni...