Svjetski rat je moguć, katastrofe su moguće, ali poezija je nemoguća, umjetnost nemogućeg,

   političke fakinerije su moguće, naučna čudesa-ma koliko životno opasna,što vode uništenju, ali poezija je nemoguća, umjetnost nemogućeg.

Puževi hitaju pod lišćem, ronioci rone po najstrašnijim dubinama, laste su vratolomne u plaveti,

đubretarska kola žvaču limenke za pivo i podsjećaju na zaljubljenog nilskog konja, koji razjapljuje gromadnu vilicu u zijev, kao da se otvara ogromni crveni kofer, i pokušava da zatvori vilicu drugom nilskom konju,

 ali poezija ostaje umjetnost nemogućeg i inati se elektronskim genijima.

 Umjetnost nemogućeg je božanska,

 to je strijela koja se vraća sa cilja i zabada se u desno oko svog strijelca,

to je porodilja koja baca pogled na

tek rođeni plod i brzo ga vraća unutra,

  to je jabuka koja pada sa zemlje

 na drvo i tamo ponovo zauzima svoje

staro mjesto,

  to je izvanredan zubar za kojim bol dovikuje:

 čekaj, ne mogu stići,

 to su djeca koja jedu odrasle da bi došla do njihovih tajni, i koja ulaze u magazine znanja, pa uništavaju sve što ne mogu da ponesu,

  ali i pored svega poezija ostaje umjetnost    nemogućeg!

              Artur Lundkvist