SPUŠTANJE NA VENERU

 

Na planet Veneru 16. svibnja 1969. meko se spustila sovjetska svemirska automatska stanica Venera-5, kojoj je zadaća bila slanje podataka o sastavu Venerine atmosfere.

Prvi je put neposrednim mjerenjem ustanovljeno da se atmosfera na Veneri sastoji od 97 posto ugljikovog dioksida, koncentracija vodenih para je samo 1 posto, a dušika 2 posto.

Izmjerena je i temperatura koja na danjoj i noćnoj strani Venere iznosi oko 500 Celzijevih stupnjeva, dok je atmosferski tlak 100 puta veći od tlaka na površini Zemlje.

Sljedećeg dana na planet se spustila i automatska svemirska letjelica Venera-6, čija su mjerenja potvrdila ispravnost stanice Venera-5.

 

Spuštanje na Veneru

Bio je to velik uspjeh svemirskih istraživanja, čiji su rezultati znatno pridonijeli daljem izučavanju Sunčevog planetarnog sustava.

Oblaci u Venerinoj atmosferi

Tranzit Venere preko Sunčevog diska

 

   Venerine faze    

Venera je dobila ime prema Veneri, rimskoj božici ljepote. Stari Grci su je zvali Afrodita, te Eosphorus za jutarnju pojavu i Hesperus za večernju.

U našim krajevima poznata je i pod imenom zvijezda Danica ili jutarnja zvijezda, jer je vidljiva prije izlaska Sunca na istočnom nebu i odmah nakon zalaska Sunca na zapadnom nebu, a kad je u najsjajnijoj fazi može se vidjeti i preko dana.

Botticelli - Rođenje Venere