Pričaše se ranijih godina o indigo i kristalnoj,

deci, koja su nam, valjda, pristizala i pristižu,

u inkarnaciju, da formiraju nove zemaljske

generacije. Je l' to istina ili još jedna u nizu

kanalisanih podvala, ne možemo da znamo,

tek - suočavamo se sa raznim simptomima,

sa pojačanom agresivnošću i psihičkom

nestabilnošću današnje dece, pa u skladu

sa prethodnim najavama, mogli bismo se

zapitat: "Ta, gde su ti indigo i kristalni mali?".

Ako se osvrnemo oko sebe, u sobi i drugde,

postaje nam malo jasnija slika: čak i da jesu,

stigli, da li su mogli da procvetaju u mraku

televizije i kompjutera, koji im usisavaju

pažnju od druge-treće godine, koji ih baš

otuđuju od živog sveta i njihovog društva?

Ne osećamo li koja je tu golema razlika,

u odnosu na formiranje svesti generacija

sa nekih današnjih četrdeset i više godina,

formiranja, tamo, na prigradskim poljanama,

ili negde na livadi ili na njivi, uz tišinu i poj

ptica, uz zujanje vetra i glasove životinja,

uz mir neba i sveopšti mir jednog sasma

drugačijeg životnog toka, pa tako, iz dana -

u dan, iz godine u godinu, a ovamo, iz dana -

u dan, iz godine u godinu - neuhvatljivi

koloplet tv-slika, pa još da su one prijatne

oku i duši, još i da se prihvati kao korisno...

I tako, pojede tv moć indigo i kristalne dece.