Šutljiva većina ovim svijetom hodi

Uplašeni , glasom svojim prestrašeni

Ne dopuštaju Svjetlosti da dušu im vodi

Žive i umiru osamljeni , u vlastitoj sjeni.

 

Gledaju  a ne vide , jer to i ne žele

Da li čuju srce dok otkucava čase

Laži i okrutnost su jedino čemu se vesele

Dok u mračnom kutku krijesnice se gase

 

Šutnja kažu ponekad je zlato

Ali prečesto je ugljen tamni što pepeo ostavlja

Odmahuju glavom ,  kriju lice u pijesak i blato

A  strah se snaži  i iznova obnavlja ...

 

Kriknula bih tada najjače što mogu

Iz dubine duše prema grupnoj tami

Zapitala ljude što zamjeraju Bogu

Kad ih niti vjera ljubavlju ne hrani.

 

Gdje i kad izgubili su vlastiti sjaj

Možda kad su dušu prodali za mrak

Šutljivoj većini ne nazire se kraj

Sklopljen je sa strahom  dugoročan brak.

 

U meni se rađa bujica riječi

I hrabrost se množi , Istina ga jača

Svakim slogom duša davnu ranu liječi

I prisjećam se pradavnoga unutarnjeg plača .

 

Možda .

Jednog dana

I Šutljivu Većinu dotakne taj plač

Čekam taj trenutak  ,predugo ,  i sama,

A putem me vodi svjetlosni mač ...

 

 

http://safiris.blog.hr