Plovim
kroz titraj prvorođenja
kroz zjenu
skrivenu
među obrvama
i još
i još čežnjom
do uzdignuća
iznad tjemena,
iznad krune
nošena vjetrom zlatnim
kroz vulvu One
koja me začela
u trenutku svih začetih odjednom..
Svemiri plove
u plodnoj vodi
nebrojivih mogućnosti
koje će tek dotaknuti
žednim usnama
vrelo istine
skrivene iza zvijezda
kao maleni račić pod kamenjem.
Pojavi se,
pa nestane
u ljušturi sazdanoj od tišine..
On čuva sve slike
koje ćemo jednom izgubiti
naučeni,
obučeni,
natovareni i pretovareni
svime što nije
da bi goli i bosi
ušli u predvorje Onoga
što Jest..
A šta Jest, nego Ništa u svemu
blagotvorna praznina
koja će zagrliti puninu,
kao što svjetlo grli mrak
i sjene
naziva djecom nerođenom
svojom...
irida
bglavac
