Što vide oči ljudske
Površinu ili najskrovitije mjesto,
Jer tijelo je naše poput krhke ljuske
A na dušu zaboravljamo toliko često.
Svemirska braća kad svoj pogled svrnu
Na čovjeka današnjice koji teško korača,
Ugledaju li auru, magličastu, crnu
Ispunjenu tugom od svakodnevnog plača.
Jer postojanje naše u vječnosti blista
Stvoreni smo goli i bez zrnca srama
Duša je u svojoj biti, nedirnuta, čista.
U što su zagledane duše ljudske
U površinski sjaj ili skrovito mjesto,
Površina nestati će poput krhke ljuske
Tome svjedočimo toliko često.
bglavac
irida
edin.kecanovic
