U početku,

 prije svih svitanja

 odlučih da te nikad

nakon otkinuća od sebe

ne zaboravim...

 Dok sam pobjeđivala prvi okus smrti

 demon sumnje cerio mi se

kroz pijesak nadolazeće plime vječnosti,

 a ja sam te urezala

u zidove duše i čekala

 novu smrt, jer slutih

da te skoro

 vidjeti neću...

Koliko umiranja

 koliko bacanja sa tvrđava

koliko lomača,

i bezbroj novih demona

koji su pratili moje krikove bola..

Ali to nisu bili krici

tek borba i dozivanje tvoga imena

iz sfere nepogleda..

Ti si čekala.

 Da sve ostane iza mene

 da zaboravim smrt,

 jer ne postoji,

 da zaboravim život

 jer pripada tebi

 da prestanem govoriti o istini

 jer ona govori i bez mene

 da konačno shvatim

da je potrazi za tobom kraj

 jer se nikad od mene

otkinula nisi..

 Tvoje ime je u svima zapisano

  ljubavnim riječima beskraja

  koje ne traže pismenost

 a ja sam patila zbog svoje nepismenosti..

  Praznina ispunjena tobom

  čeka konačni zagrljaj mene

  sa sobom...