U šumama,izgubljen,otkinuh tamnu granu
i usnama žedan,podigoh njen šapat
možda to bijaše glas kiše koja je plakala
zvono razbijeno i srce presječeno
Nešto iz daljine što mi se činilo
tegobno skriveno,pokriveno zemljom
krik prigušen beskrajnim jesenima
odškrinutom i vlažnom tminom lišća
Ali tamo,prenuvši se od snova šume
grana ljeskova zapjeva pod mojim ustima
i njen se bludeći miris verao po mom mjerilu
kao da me odjednom potražilo korijenje
koje napustih,zemlja izgubljena s mojim djetinjstvom
i zaustavih se ranjen skitničkim mirisom
bglavac
irida
edin.kecanovic
