Ljudi u straćarama, što spavaju na kartonima
što kopaju po kantama, skupljajući plastične boce
starice zaboravljene od sviju
čije umorne oči o boljim danima svjedoče
koje su sebe drugima dale
a sad njima nitko ne želi pomoći
nekadašnje ljepotice naboranih lica
što sa strahom dočekuju zimske noći
ljudi na rubu vremena
niz čija lica suze bolno teku
pod teretom teškog bremena
čineći neku zaboravljenu rijeku
tu samoća je rasplela svoja siva krila
tu neimaština danak miri
tu nema čarobnjaka ni vila
jedino smrt iz očiju viri
da mir im donese
tim zaboravljenim ljudima bez adrese
irida
bglavac
