Kad snove i z dubina
u stvarnost pretačemo
vrijeme kroz prste curi
osmjehujemo se bolno
oluje dušu pustoše
slike čežnja uporno niže
želje poklonimo vjetru
stvarnost korake nam stiže
Onda tješimo sebe
kao malo, ranjeno dijete
nižemo stihove pune sjete
svo izgubljeno vrijeme
za neshvaćene poete
slični morskoj pjeni
što vjetrić na pučinu časkom odnese
priklanjamo se vlastitoj sjeni
mi sanjari, ljudi bez adrese...