Kovač kuje. Teška jara

                     u sumornom zraku mori.

                     Od zveketa i od žara

                     bunilo u glavi gori.

 

                     Prema nakovnju sve teže

                     Kovačeve ruke lete,

                     Roj iskrica svoje mreže

                     Crvene kraj lica plete.

 

                     Pogled ozbiljan i smeo

                     To je žarka duga vatre,

                     Uzlet orla što bi hteo

                     Da prostranstva morska satre.

                       

                     Kuj kovaču, tuci snažno,

                     neka s lica znoj ti teče!

                     Pali srca i odvažno

                     Zbaci žalost i nesreče!

 

                     Svoja stremljenja prekali,

                     Pretvori ih sva u čelik,

                     Maštom živahnom raspali

                     San svoj nestvaran i velik!

                         

                     Tamo iza vlažnih tmica,

                     Gde prestaju tmurni dani,

                     Vidici su svih ravnica

                     Moćnim suncem obasjani.

 

                     Plavet dana trepet sazda

                     Od pašnjaka i od njiva,

                     A zrijući iznad brazda

                     Mlado žito srećno sniva.

 

                     Daj da sveg te prožmu zraci,

                     Snažno stremi k suncu, plani,

                     Malodušnost mrsku zbaci

                     I sramnog se straha mani!