Na plamenu svoje čežnje
dotakoh zavjesu vječnosti
u strahu odmakoh svoje lice
ali prekasno
jer me njeni rubovi okrznuše
sad koračam sa tigrovima
dubine me više ne plaše
u titaju snova java uzmiče
na rukama svojim nosim ožiljke
Vjetar zaborava
zaobilazi moje promočene staze
slutnje isplele u meni gnijezdo nemira
ja ista,ali ipak drukčija
jedno sunce nosim plameno
A zavjesa titra u tisuću boja
mnoštvo ruku me doziva
bruji simfonija svemira
mnoštvo duša
u beskraju vremena