Do kud sežu granice postojanja
da li iza prvih obzora
ili još mnogo dalje
do plavih dubina svemira
raširena u vremenu
dotičem mislima
oblake i ptice
a u borovima naslućujem
vječnosti ocrtano lice

do kud sežu granice postojanja
nevidljivi vjetar pamti uspomene
u dubini hrastove kore život vrije
morska mi se zvijezda
Iz plavetnila smije
a mjesečina putuje
da ozari mi uspavano lice
eh… da mogu imat krila ptice
da mogu u nebu zanoćiti
u kišama dugu ugledati
sa anđelima raspredati
o čudu života

do kud sežu granice postojanja
gdje isprepletena su sva vremena
sunce grije mi ogoljela ramena
a moju dušu tek ovlaš
sudbine je ruka dotakla

mjesta su ocrtani krajolici
na platnu božjeg slikara
a uz mene čežnje stoje
 i sjena što mi sunce otkriva

dokle sežu granice postojanja
raspršit ću se u zrelom maslačku
i poletjet visoko
iza svih granica