Dolazi vrijeme blagdana, uzburkano.
Svi nekud zure, ureduju se, traze poklone. A, u mojoj dusi muk.
Ne znam da li je to cekanje, trazenje
ili tiha magla sto se spusta iz proslosti. Navire svake godine u isto vrijeme.

Prvo se skriva iza svih dragih dusica,
sto se smjese i raduju,
potom se skriva iza svih dragih
sto ljubav pruzaju.

I dok moje lice sjaji,
sjedi u kutu i vreba.
I dok se moje srce raduje,
trazi najmanju sjenu da mi se prikrade.

Ta magla moje proslosti,
te suze ne isplakane,
ta radost ne nadena,
to djetinjstvo zavrseno.

Magla koja pokri moje drage,
moje najdraze sto nestase.
Fale mi ,
fale i dusa ih zove,.

Dok svjetla se pale,
neka se pale za njih.
Dok radost se uzdize,
nek se uzdize za njih.

Ovaj Bozic im poklanjam,
da im osvjetli put gore.
Ovaj Bozic im poklanjam,
i obecavam cuvat cu svjetlo,
a magla ce nestati nestati pod njim.