Anđeli ne govore

 čuješ šum njihovih krila

sjedaju do tebe u tišini

ćutiš meke dodire kao svila

lagani vjetrić na tvom licu

slatki miris u nosnice ti uđe

opijena njime zatvoriš oči

 Anđeli ne govore

oni te sami nađu

kad ti u grču leži duša

prozore sanja bešumno otvore

i propuste svjetlost zlatnu

da uđe u tvoje srca dvore

 

Anđeli ne govore

dotaknu te stihom

iz knjige

što se na vjetru samoće

sama lista

u suton

zvijezda na dlan ti padne

i u oku tvom zablista

 

Anđeli ne govore

sa leptirovih krila

 prekriju te prahom

 kad u bespuća svoja krećeš

na korak te prate

toplim dotaknu te dahom

Anđeli ne govore

 prostorima beskrajnim jezde

niz zlatne ljestve

sa neba siđu

da osvijetle ti put kao zvijezde