"Tradicionalno afektivne i interpersonalne karakterne crte kao što su egocentričnost, varanje, plitka osjećanja, manipulacija, sebičnost, nedostatak empatije, osjećaj krivice ili kajanje, igrali su glavnu ulogu u konceptualizaciji ili dijagnostici psihopatije. (Cleckley; Hare 1993; Widiger and Corbitt). Ta tradicija je bila prekinuta 1980. godine objavljivanjem DSM-III, Dijagnostičkog i Statističkog Priručnika za Mentalne Poremećaje (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, prim. prev.). Psihopatija, - sa promjenjenim imenom u - antisocijalni poremećaj ličnosti – sada se definisala istrajnim kršenjem društvenih normi, uključujući laganje i krađu, izostancima s posla ili iz škole, nedosljednom ponašanju na poslu i hapšenjem usljed saobraćajnih prekršaja.

Među razlozima koji su bili navedeni za ovo dramatično udaljavanje od korištenja kliničkih zaključaka bili su ti da su lične karakterne crte teške za pouzdano određivanje, i da je lakše odrediti ponašanje koje je tipično za neki poremećaj, nego razloge njegove pojave. To je rezultiralo jednom dijagnostičkom kategorijom koja je bila prilično pouzdana ali sa dubioznom vrijednošću. Toj kategoriji nedostajala je podudarnost sa drugim, dobro utemeljenim konceptima psihopatije.[…]

Problemi sa DSM-III i njegovom revidiranom verzijom (DSM-III-R) 1987, bili su naširoko diskutovani u kliničkoj i naučnoj literaturi (Widiger and Corbitt). Većim dijelom ta debata je bila u vezi nedostatka ličnih karakternih crta prilikom dijagnostike ASPD (anti-socijalnog poremećaja ličnosti, prim. prev.), što je bio jedan propust koji je dozvolio da individue sa potpuno različitim ličnostima, stavovima i motivacijama potpadaju pod istu kategoriju. U isto vrijeme, bilo je veoma mnogo dokaza da su kriterijumi za anti-socijalni poremećaj ličnosti (ASPD), definisali jedan poremećaj koji je bio više iskrivljen nego "realan" (Livesley and Schroeder). […]

Većina psihopata (izuzimajući one koji nekako uspijevaju da se probijaju kroz život bez dolaska u kraći ili duži kontakt sa pravosudnim organima) ispunjavaju kriterijume za anti-socijalni poremećaj ličnosti (ASPD), ali većina individua sa anti-socijalnim poremećajem ličnosti nisu psihopate. […]

Razlika između psihopatije i anti-socijalnog poremećaja ličnosti je još više naglašena uz pomoć posljednjih laboratorijskih istraživanja koja su obuhvatala procesiranje i korištenje lingvističkih i emocionalnih informacija. Psihopate se dramatično razlikuju od ne-psihopata u obavljanju raznolikih kognitivnih i afektivnih zadataka. Na primjer, u poređenju sa normalnim individuama, psihopate imaju manju sposobnost u procesiranju ili korištenju dubokih semantičkih značenja jezika i razumijevanju emocionalnog značaja događaja ili iskustava. (Larbig and others; Patrick; Williamson and others). […]

Stvari postaju još problematičnije kad uzmemo u obzir da je opis anti-socijalnog poremećaja ličnosti (ASPD) u Priručniku DSM-IV (za kojeg se tu takođe kaže da je on poznat kao psihopatija) sadrži mnoge odrednice tradicionalnih osobina psihopatije. […]

Dijagnostička konfuzija u vezi ova dva poremećaja ima potencijal da nanese veliku štetu, kako društvu, tako i pacijentima.

U mojoj knjizi, Without Conscience, tvrdio sam da mi živimo u jednom "kamufliranom društvu," društvu u kome se neke psihopatske karakterne crte, kao što su egocentričnost, nedostatak obzira za druge, površnost, bavljenje ambalažom ili stilom a ne suštinom, biti "cool," manipulacija drugih, itd. - sve više tolerišu, pa čak i vrednuju.

[Da li je to rezultat jedne sveobuhvatne kampanje ‘psihopatizacije’ ljudskih bića?!?]

S obzirom na sve ovo, možemo lako vidjeti da psihopate i oni sa anti-socijalnim poremećajem ličnosti mogu veoma lako da se umiješaju u grupe koje promovišu anti-socijalne i kriminalne tendencije. Malo je teže zamisliti kako oni sa ASPD mogu da se sakriju među više pro-socijalnim segmentima društva. Međutim, psihopate nemaju poteškoća kod infiltracije u područjima biznisa, politike, pravosuđa, vlade, akademije i drugih struktura duštva. (Babiak). One egocentrične, hladnokrvne i nemilostive psihopate koji se infiltriraju u sve aspekte jednog društva imaju takvo rušilačko dejstvo na ljude oko njih, da se radnicima kriminalističke službe od toga ježi koža." [Hare, Robert D., Ph.D., Psychopathy and Antisocial Personality Disorder: A Case of Diagnostic Confusion, Psychiatric Times, February 1996: Vol. XIII Issue 2]