Danas postoji mnogo kliničkih dokaza koji ukazuju na to da duhovi diskarniranih ljudskih bića mogu da utiću na žive ljude formirajući s njima fizičku ili mentalnu vezu, nakon čega im onda oni nanose štetne fizičke i/ili emocionalne posljedice i simptome.”

(Dr W. Baldwin; Spirit Releasement Therapy)

 

 Čini se da u dio naše objektivne realnosti spada i ovaj ‘fenomen’ “kačenja” nekih drugih entiteta na čovjeka s namjerom da utiču na njegove misaone procese i ponašanje, a u određenom broju slučajeva dolazi i do pokušaja preuzimanja potpune kontrole nad tijelom domaćina.

 Mada je ovaj fenomen odvajkada u narodu bio poznat kao “opsjednutost”, zvanična nauka mu još uvijek ne posvećuje dovoljnu pažnju, tako da na tom području i dan danas ima mnogo konfuzije. Ta konfuzija je mahom rezultat djelovanja nebuloza koje se šire kroz institucije crkve, odnosno, kroz glavna religijska učenja, kao i onih dezinformacija koje nam redovno stižu iz Holivuda u smislu filmova tipa Exorcist, Constantine i mnogi drugi.

 U poslednjih desetak godina broj psihijatara i psihologa (mahom iz SAD i nekih drugih zapadnih zemalja) koji se posvećuju ovom problemu postaje sve veći. Tako prema  istraživanjima nekih američkih psihijatara, psihologa i hipnoterapeuta kao što su Dr Morris Netherton, Dr. W. Baldwin, Dr Elisabeth Fiore, Irene Hickman i drugi, većini nas se tokom života “pridruži” jedan ili više ‘entiteta’ koji mogu da budu ‘ovozemaljskog’ porijekla a i ne moraju. Ovi psihijatri nazivaju te entitete “privjescima” ili “priljepcima” (eng. - spirit attachments).

 Postoje tri glavne vrste ovih “privjesaka” a to su:

1. duhovi-privjesci

2. vanzemaljci-privjesci (vanzemaljci sa drugih planeta ili iz drugih dimenzija i denziteta)

3. demoni-privjesci (entiteti sila mraka – ESM)

 U prvoj grupi radi se o duhovima umrlih ljudskih bića koji su nakon smrti iz nekih razloga ostali da se vrzmaju u visini naše ravni postojanja tj. nisu otišli u 5-ti denzitet (kroz onaj već prilično poznati - “tunel od svjetlosti”). U ovu grupu se uključuju i fragmenti svijesti živih ljudi koji se takođe mogu “zakačiti” drugim ljudima (npr. kod tzv. proklinjanja, “bacanja čini ili uroka” itd.)

 Da bi se objasnio ovaj “fenomen” prvo moramo steći malo širu sliku o realnosti u kojoj živimo. Bitno je shvatiti da mi živimo na 3-ćem “spratu” jedne “zgrade od sedam spratova”. Svaki sprat naseljavaju jedinke sa razvojnim stepenom svijesti koji odgovara tom spratu. Ti spratovi se prema nekoj novijoj metafizičkoj terminologiji nazivaju – denzitetima.

 Postoji sedam denziteta: Prvi 'nastanjuju' - minerali; Drugi - biljke i životinje; Treći - ljudska bića; ova prva 3 denziteta su fizički ili materijalni, vrijeme kao što ga mi percipiramo je karakteristika (iluzija) samo 3-ćeg denziteta. Četvrti denzitet je "polufizički", entiteti koji ga naseljavaju mogu da uzmu fizički ili eterični oblik, vrijeme kao vrijeme - ne postoji u istoj „formi“ kao kod nas; ono se može izabrati prilikom interakcije sa nižim denzitetima (nešto kao kad izabereš jednu ploču iz džuboksa da svira, i dok slušaš tu jednu - i sve druge ti stoje na raspolaganju). Peti denzitet je eteričke prirode, to je tzv. "zona kontemplacije", "tajm aut" ili mjesto gdje idemo kad napustimo fizičko tijelo.Tamo imamo priliku da malo "odmorimo", sagledamo prijašnje živote i na osnovu iskustava i stepena svjesnosti odlučimo gdje i u koje "vrijeme" ćemo se opet inkarnirati. Šesti denzitet je realitet koji naseljavaju bića u obliku "misaonih formi" koja su izgubila potrebu za fizičkom manifestacijom, a Sedmi je - Jedinstvo sa Jednim. (Tamo ćemo se vratiti kad završimo "školu" a onda vjerovatno opet: «big-bang» - i sve ispočetka, u jednom neprekidnom istraživanju i doživljavanju samog sebe, kroz samog sebe.)

 S obzirom da “bog ima dva lica” u Svemu Što Jeste postoje dva “polariteta” a to su OPS (orjentacija ili opredjeljenje prema sebi) i OPD (orjentacija prema drugima). Radi se o dva načina, odnosno, oblasti postojanja koji su u vezi s tim da li se neko usklađuje sa entropičnim (konstriktivnim) ili sa kreativnim (stvaralačkim) silama Svega Što Jeste.  Prva tri denziteta su po svojoj prirodi OPS oblasti, dok se OPD opcija pojavljuje tek u 4D. Mi kao 3D OPS bića za vrijeme boravka na ovoj ravni postojanja možemo eventualno postati samo “kandidati” za OPD vrstu postojanja i nakon tranzicije u 4D ćemo imati priliku da se i svjesno, uz pomoć svoje slobodne volje, opredijelimo za to, ukoliko mi to, naravno, želimo.

 Drvo kabale nam može poslužiti da se ovo grafički predstavi u malo “grubljem” smislu:

 

OPS entiteti kroz cijelu kreaciju (Sve Što Jeste) hrane se energijom sa donjih spratova (a mogu i sa svog). To bi značilo da se biljke hrane mineralima, mi kao 3D OPS se hranimo biljkama, 4D OPS se hrane nama…itd. Da bi nas što dulje održali u neznanju o našoj ulozi u odnosu na 4D OPS entitete, oni nas drže pod mentalnom kontrolom. Tako se mi rađamo i umiremo u neznanju a dok živimo u ovom sistemu koji nam je organizovan s njihove strane, mi imamo tendenciju da posvećujemo pažnju mahom materijalnom aspektu kreacije, dok nam znanja o njenoj drugoj polovini nisu dostupna ili su uz pomoć religijskih i drugih učenja izvitoperena. 

 Bez obzira, što se na prvi pogled čini da je sve odvojeno, svaka jedinka svijesti, “božja iskra” (monada) sadrži u sebi sve ostalo, kao jedan hologram. U suštini, sve je međusobno povezano i dio je Jednog.

 

DUHOVI-PRIVJESCI

 Ukratko rečeno, čovjek je kao jedinka svijesti ili duša – vječan a fizičko tijelo mu dođe samo kao odijelo ili “vozilo” dok boravi u 3D. S obzirom da “sve svoje nosimo sa sobom,” čovjek kad umre u neznanju u kakvom jeste, često se zadrži na zemaljskoj ravni, mahom usljed svog konfuznog stanja svijesti (nosi svoje neznanje sa sobom).

 Tako njegov duh ostaje i dalje “vezan za zemlju”, umjesto da pređe kroz onaj svjetlosni tunel u 5D. U toj zoni ljudski duh gubi i osjećaj za vrijeme. Samo njegovo ponašanje je u skladu s njegovom bivšom ličnošću. U mnogo slučajeva, ljudi ne žele sebi da priznaju da su “umrli” jer su još uvijek svjesni sebe i svoje okoline a svoje eterično tijelo precipiraju kao fizičko. Tako, svjesno ili podsvjesno negirajući činjenicu da su napustili fizičku oblast postojanja oni pošto poto pokušavaju da nastave život onako kako su prethodno navikli.

Ljudi koji imaju veoma jak ego, imaju i tendenciju da komplikuju stvari, te tako često ostaju nakon smrti da se i dalje vrzmaju na zemaljskoj ravni. Isto tako jaka emocionalna osjećanja straha, krivice, griže savjesti, pravdoljubivosti, tuge, jaka emocionalna vezanost za odredene ljude ili mjesta, želja za osvetom nakon nasilne smrti, pa čak i obična radoznalost, utiću na to da čovjek ne ode tamo gdje bi trebalo. Većina ljudi umire s nekim predubjeđenjima koja nemaju nikakve veze s objektivnom realnošću. Tako W. Baldwin opisuje slučaj jednog katoličkog sveštenika koji se nakon svoje smrti zakačio svom sinu, jer - “tamo nije bilo onako kako je on očekivao i on neće nigdje da ide sve dok ne bude onako kako on misli da treba da bude”.

Isto tako, ljudi koji umru npr. usljed atomske eksplozije ili u nekom požaru, imaju tendenciju da izbjegavaju svjetlost. Ljubomorni i posesivni muževi ili žene često imaju tendenciju da se nakon svoje smrti zakače svom bračnom drugu. U nekim slučajevima preminuli članovi porodice se kače živim zbog emocionalne vezanosti ili iz razloga da im pruže zaštitu ili ih navode “na pravi put”. Tako npr. preminuli roditelji se često kače svojoj djeci. U svakom od ovih slučajeva, s duhovnog aspekta gledajući, radi se o kršenju slobodne volje žrtve uticanjem na njene procese razmišljanja, pa tako i na ponašanje. Metaforično rečeno, slijepac pokušava da vodi i štiti drugog slijepca.

 Tako se ovi entiteti nakon svoje smrti “prikače” čovjeku i nastave da “žive” s njim. Oni se mogu ugnjezditi u čovjekovu auru tj. energetsko polje koje obavija fizičko tijelo, neku od čakri, kao i u bilo koji drugi dio ili organ tijela (glava, vrat, grudi, seksualni organi, ekstremiteti itd.). Ovdje moramo napomenuti da primaoci transplantiranih organa od drugih osoba, mogu zajedno s njima dobiti i “dušu” preminule osobe koja je bila donor.

 Mnogi entiteti ljudskog porijekla pokušavaju da u tijelu žrtve dožive nešto što su propustili dok su bili živi. U većini slučajeva, neposredno nakon njihovog kačenja, žrtva primjećuje da “nešto nije u redu”. Odjednom počinje da mijenja ukuse, da voli stvari koje prije nije voljela, počinje drugačije da razmišlja i drugačije da se ponaša. U nekim slučajevima mogu se naglo pojaviti neki strahovi koje žrtva nije prije imala. Tako npr. ukoliko je čovjek poginuo usljed pada s neke visine, kao npr. u avionskoj nesreći a onda se prikačio nekome, čovjek kojem se prikačio može naglo početi da se boji visine ili letenja avionom.

(Ovdje moramo napomenuti i to da kod nekih “psihički nerazriješenih” slučajeva smrti iz nekog od prošlih života, čovjek takođe može imati neku od fobija kao što su strah od visine, vatre, vode itd. To se ponekad događa kod gubitka života usljed pada s visine, požara, davljenja u nekoj rijeci itd., međutim, u tim slučajevima takvi strahovi su prisutni od mladosti, tj. ne pojavljuju se iznenada.)

 Npr. u knjizi CE-VI, W. Baldwin navodi slučaj djevojke koja je naglo počela mnogo da jede i brzo da se deblja neposredno nakon smrti svog oca. On je imao rak crijeva i bio je nekoliko mjeseci prije smrti samo na infuziji jer nije mogao da jede, tako da je umro gladan. Nakon što je umro i prikačio se svojoj kćerci, ona je naglo dobila neutoljiv apetit.

 Bolnice su jedno od mijesta gdje se neposredno preminuli duhovi često kače drugim pacijentima, bolničkom osoblju ili posjetiocima. Svaki čovjek ima određenu prirodnu zaštitu protiv prodora drugih entiteta spolja, međutim, u nekim slučajevima ta njegova zaštita može da oslabi. To se dešava recimo kod slučajeva bolesti, neke traume, depresije, za vrijeme anestezije itd. Što je čovjek psihički slabiji, utoliko je on ranjiviji, odnosno, pogodnija meta, pogotovo za vanzemaljske entitete i demone. Isto tako, kad se nezrele i psihički slabe osobe upuštaju u praktikovanje čanelinga (“seanse prizivanje duhova”) one imaju velike šanse da im se zakači neki od ovih entiteta jer se ovi tada smatraju pozvanima.

 Mnogi psihijatri, psiholozi i hipnoterapeti koji se bave ovom problematikom tvrde da se između 70% i 100% ljudi nalazi u nekim periodima svog života pod direktnim uticajem diskarniranih (bestjelesnih) entiteta. Isto tako, na jednog čovjeka se može zakačiti veći broj diskarniranih entiteta koji mogu biti različite vrste i porijekla.

 Moramo biti svjesni toga da se samo entiteti koji su OPS tipa, kače drugima, crpe energiju iz njih i krše njihovu slobodnu volju.

Entitetima OPD tipa tuđa energija za egzistenciju nije potrebna, dok je jedno od njihovih osnovnih pravila – poštovanje slobodne volje drugih. To bi podrazumijevalo da bi svaka njihova intervencija u našu korist istovremeno značila i kršenje naše slobodne volje, jer u mentalnom stanju u kakvom se trenutno nalazimo, mi nemamo ispravnu orjentaciju šta je to za nas pozitivno a šta negativno, šta je korisno a šta nije, gledajući sa nekog višeg ili duhovnog aspekta svijesti. U stanju svijesti u kakvom trenutno jesmo, mi ni ne primjećujemo da smo robovi, mi ne primjećujemo da živimo u jednom mentalnom zatvoru, te u skladu s tim mi ni ne pokušavamo da se oslobodimo. Situaciju u kojoj se nalazimo, mi smatramo manje-više normalnom. Naša mjerila vrijednosti su takođe rezultat našeg mentalnog kondicioniranja od strane ‘kontrolnog sistema’ i ona nemaju ništa zajedničkog sa mjerilima vrijednosti u duhovnom, odnosno, istinskom ili objektivnom smislu. S druge strane, mi nismo slučajno tamo gdje jesmo. Ova zona, odnosno, oblast postojanja u kojoj se nalazimo (Zona Demijurga) je po svojoj suštini OPS tipa, tako da ne bi trebalo biti nikakvo čudo što ovdje preovladavaju entropične sile. Dakle, mi živimo u zoni koja je pod kontrolom od strane OPS entiteta iz 4D i njihovih “pomoćnika” iz 3D. Ona je kao takva bazirana na lažima koje se promovišu preobučene u “istinu”. U skladu s tim mi smo neprestano izloženi cijeloj jednoj paleti njihovih uticaja kojima je cilj da nas što duže zadrže tamo gdje jesmo.

 S tog aspekta trebamo gledati i na druge dvije grupe entiteta s kojima imamo posla a koji nisu ljudskog karaktera i koji djeluju na “frekvencijama” entropičnih sila kreacije.

 

DEMONI-PRIVJESCI

 Jedni od njih su tzv. demoni. Naziv demon smo im mi dali, dok oni obično sami sebe smatraju i nazivaju “entitetima sila mraka” – ESM. Ove sile kontrolišu sve one koji su na “njihovim frekvencijama” tj. na njihovom “dometu”, što znači ne samo nas, kao 3D OPS ljudska bića, nego i vanzemaljce OPS tipa, sa drugih planeta, i iz drugih dimenzija i denziteta.

 Čini se da ovi entiteti sila mraka takođe žive u jednom hijerarhijskom sistemu koji je karakterističan za sve OPS-oblasti postojanja, uključujući naravno i našu. Oni koji su na dnu “piramide” mentalno su kondicionirani tako da slušaju naređenja “odozgo”, dok im se istovremeno uskraćuju sve informacije koje imaju veze sa objektivnom realnošću. Tako se i za njih može reći da žive u nekoj vrsti nametnute im iluzije, u kojoj jedan stalni strah od kazne “odozgo” igra veoma bitnu ulogu.

 Uloga ovih entiteta se mahom svodi na mentalni uticaj na žrtvu u smislu da se ova ponaša u skladu sa “frekvencijama” tih ‘sila zla’, odnosno, kao njihova alatka ili “produžena ruka”. 

Mnogo ljudi je svojom voljom sklopilo „ugovor s đavolom“ odnosno stupilo u neku vrstu saveza s njima, u ovom ili nekom pređašnjem životu. Razlozi za tako nešto su mnogobrojni ali se mahom svode na ostvarenje neke lične koristi za sebe u trenutnom životu. To je mahom rezultat onih klasičnih ljudskih poriva kao što je pohlepa, povećanje lične moći i želja za vlašću i kontrolom drugih ljudskih bića. Ljudi  koji su samoživi, samoljubivi, sebični i sa jakim egom imaju tendenciju da učine šta god je potrebno ne bi li ostvarili svoje porive, te tako i „prodaju dušu“ đavolu kako bi ušićarili u životu u kom trenutno žive. (Npr. osobe koje se bave crnom magijom su takođe „klijenti“ ovih entiteta, pripadnici kojekavih «tajnih društava», kultova itd.; satanistički rituali tzv. Iluminata nisu nimalo slučajni). Međutim, dok čovjek sklapa savez s ovim entitetima imajući u vidu svu onu potencijalnu korist u ovom životu, dotle „đavoli“ sklapaju ugovor s čovjekom imajući u vidu vječnost. Tako onda ove osobe i nakon svoje smrti ostaju robovi ovih entiteta, te i kad se ponovo rode automatski ostaju pod njihovom kontrolom. Naravno, u mnogo slučajeva čovjek je takođe samo jedna naivna žrtva manipulacije ovih sila i tako se pretvara u njihovu alatku, nesvjestan da je pod njihovim uticajem i kontrolom.

S kojim silama će se neko uskladiti u svom životu u mnogome zavisi od njegove slobodne volje, a stepen i način korištenja slobodne volje je srazmjeran razvojnom stepenu svijesti određene individue.

 

 VANZEMALJCI-PRIVJESCI

 U našem slučaju, bitno je pomenuti greyse (kibernetičke sonde humanoidnog izgleda) i reptoide koji su jakog OPS polariteta i koji najviše manipulišu ljudsku rasu i pod čijom kontrolom se mi, kao ljudska rasa, nalazimo hiljadama godina, mada postoje i drugi. Čini se da se interakcija između ovih entiteta i nas odvija na nekoliko nivoa i da je ona multidimenzionalne prirode. Tu se moraju uzeti u obzir i hibridi između ljudi i vanzemaljaca, koji su nastali tokom njihovog vijekovnog eksperimentisanja s našim genetskim materijalom.

Zajedno s detekcijom prisustva ovih entiteta u čovjeku, ide i otkrivanje određenih ‘uređaja’ u smislu sondi ili nekih drugih implanata uz pomoć kojih se pospješuje nadzor određene osobe, uticanje na njene misli a takođe i amplifikacija nekih emotivnih stanja. (Ovdje se moramo podsjetiti na to da naše emocije služe nekima kao ‘hrana’). Ovi uređaji mogu biti fizičke prirode ali čini se da su mnogo više zastupljeni tzv. eterični implanti. Međutim, u promjenjenom stanju svijesti tj. pod hipnozom, pacijenti percipiraju i eterične implante kao da su oni fizičke prirode.

 [Napomena: moramo biti oprezni s pojmom “vanzemaljac”. Prema rezultatima regresivnih hipnotičkih seansi, prilično veliki procenat ljudskih bića koja trenutno žive na ovoj planeti su u nekom od pređašnjih života živjeli na nekoj drugoj planeti u humanoidnom ili ‘vanzemaljskom’ tjelesnom obliku.] 

 

 TERAPIJA OSLOBAĐANJA OD DUHOVA (eng. SPIRIT RELEASEMENT THERAPY)

 Terapija oslobađanja od duhova-privjesaka je prilično efikasna jer je bazirana je na spiritualnoj realnosti, koja je istovremeno nepoznata sljedbenicima religija kao i onima koji imaju tendenciju da bespogovorno prihvataju naučna objašnjenja za realnost u kojoj živimo. Moglo bi se reći da se tu, u nekom smislu, radi i o duhovnom savjetovanju prikačenih entiteta.

 Paradigma kliničkog okvira regresivne hipnoterapije bazirana je na totalnom postojanju svijesti koja je zastupljena na svim nivoima Svega Što Jeste i koja se manifestuje na svakom vibracionom nivou, uključujući i fizički, mentalni i emocionalni. Sve je jedna cijelina a mi, kao ljudska bića, u smislu “božje manifestacije” predstavljamo samo jedan njen dio. Svaki njen “dio” se tako može i doseći uz pomoć određenih metoda. Nakon separacije od Izvora mi prolazimo kroz ciklus inkarnacija na ovoj ili nekoj drugoj planeti  zavisno od toga koje lekcije trebamo ili želimo da naučimo i u kojim uslovima. Između inkarnacija boravimo u tzv. “zoni kontemplacije” ili 5D. Razvojem svijesti penjemo se na više nivoe sve dok se ponovo ne sjedinimo sa Izvorom (7D).

Sadašnjost je sve što postoji i sve se odigrava simultano a vrijeme je samo jedna od iluzija koje vladaju u 3D. S tim u vezi, uz pomoć regresivne hipnoze moguće je “vratiti se” i sagledati detalje ne samo iz nekog od prošlih života nego i iz budućih.

 Danas se u savremenoj psihijatriji i psihologiji koja se bavi problematikom oslobađanja čovjeka od drugih entiteta ne pominje niti praktikuje nikakav “egzorcizam” u smislu nekog ritualnog istjerivanja demona ili duhova, nego se tu koristi pojam – “oslobađanje”. U suštini, tu se radi o jednoj kliničkoj proceduri istovremenog oslobađanja čovjeka od duha ili demona - i oslobađanja duha-privjeska ili demona-privjeska od čovjeka. Dakle, tu se ne koriste nikakvi rituali, nego se sve radi uz pomoć regresivne hipnoterapije, što podrazumijeva otkrivanje, identifikaciju i oslobađanje “prikačenih” entiteta. To se odvija kroz 6 faza:

 

Prva faza – otkrivanje zakačenih entiteta (većinom se radi o više njih)  

Druga faza - identifikacija. Postoji mnogo vrsta diskarniranih, bestjelesnih i nefizičkih energija koje se mogu prikačiti i od kojih smo glavne već pomenuli.

Treća faza - dijalog sa pronađenim entitetom (uz pomoć organa za govor klijenta/pacijenta)

Četvrta faza - oslobađanje prikačenog entiteta (različiti entiteti se oslobađaju na različite načine)

Peta faza - navođena imaginacija svjetlosti – (metaforično zatvaranje ‘praznog prostora’ uz pomoć svjetlosti, nakon što je entitet napustio tijelo pacijenta).

Šesta faza – popratna terapija pacijenta; to može da podrazumijeva terapiju prošlih života, odnosno rješavanje nekih trauma koje su nastale u njima, vraćanje natrag “izgubljenih“ fragmenata duše, što doprinosi jačanju “duhovnog imunog sistema”, itd.

 

Prije nego što malo detaljnije opišemo ove faze, moramo naglasiti da se ovdje ne radi ni o kakvim ‘fiktivnim entitetima’ ili figmentima ljudske imaginacije, kako je to promovisano kroz neka ‘metafizička’ učenja (teozofi, rozenkrojceri, nju-ejdžeri itd.) ili od strane nekih poznatijih psihoanalitičara kao što je to bio Carl Jung. Mi moramo imati stalno na umu da ovdje imamo posla s jednim veoma inteligentnim ‘kontrolnim sistemom’ koji nas bombarduje dezinformacijama (često veoma fino isprepletenim sa istinitim deataljima) iz nekoliko različitih izvora koje mi smatramo kredibilnim (crkva tj. sve religije uključujući i raznorazne ‘kultove’, kojekava ‘metafizička društva’, ‘tajna društva’ itd.)

 U vezi s tim, Dr W. Baldwin jasno i nedvosmisleno kaže: “Postoje teorije da su demoni projekcije ljudske sijenke ili eksternalizacija tamne strane naše ličnosti, kako je to opisivao Carl Jung. Tokom 17 godina svog kliničkog iskustva na tom polju, nisam naišao ni na kakve dokaze koji bi potvrdili tako nešto. Demoni nisu nikakve sijenke. Kad klijent/pacijent otkrije ove entitete u sebi, njegova uobičajena reakcija je strah i gađenje. Ti entiteti ne nazivaju sebe “demonima”. To ime smo im mi dali. Pojam ‘entitet sila mraka – ESM, mnogo pravilnije opisuje ova bića. Tim ESM-ima se takođe može pomoći u njihovoj vlastitoj transformaciji i oslobađanju, kao i nalaženju njihovog mjesta u Svjetlosti.” (CE-VI, str. 48)

http://www.galaksija.com/metafizika/opsjednutost.htm