VOX

 

 

Kapetan povika: " Pogledajte, Zvijezda na Istoku!"

Odmah nastupi tišina. No, iznenandno komešanje među nama dade mi do znanja da nisu svi usnuli, da bijaše onih koji bdiju poput mene, ljudi koji to pomnije od mene činjahu.

Čujem mrmljanje s moje lijeve strane,

Razabirem tri riječi: " Taj Nulti Čas. To me dozove k sebi. Sada znam da pripadam jednoj velikoj vojsci- vojsci osujećenoj i slomljenoj, no ipak u životu,

Oštar čujem šapat žustrog, apsolutnog autoriteta: "Nula je Dva."

Nekako sam svjestan- kao čovjek pogođen munjom, u istom trenu i ubijen i iniciran-

da ta neobična fraza objavljuje konačno Misteriju Istine, Riječ o Planu Bitke, Ključ Pohoda.

Ali, u mome umu, njeno značenje je najgušća tama.

Ponovo sumoran muk. Malo bijaše onih koji su čuli glas mladog kapetana: jer usnulost sviju sem najmlađih i najjačih bijaše usnulost smrtna.

A čak i ovima usud je loše stajao; jer njihovi umovi bijahu rastrojeni uslijed ogorčenosti njihovih srdaca.

Zato, kad im glas dopre do ušiju, rugahu se.

Čuh: " Zvijezda na Zapadu. Kakva glupost!"

Ili: "Zvijezda na Zapadu? Čuvaj se: to je Zvijezda zvana Čemer."

Tad, istog časa, iz nevidljive zemlje iza planine, dopre jedan težak jecaj, pa zvuk nekog pada, što ga rđavim učini neko izopačeno zvonko cerekanje. Potom se začuše grozni jauci.

Misterija, zla tmina ovih nepovezanih urlika grozno struže mojim zubima.

Pa ipak, ne mogu da izgubim nadu koja me prožela kad sam čuo Glas. Ali toliko oštar, toliko neutješan, toliko nepodnošljiv, je bol moga duha, da me pusta tmina sasvim ne obuzme.

                 

                UMBRA

U toku vizije ide jedan san- batrgam se u snu u kaljuži od krvi i blata. Zavijanja zvjerskija no u paklu: smrad,na čiji osjet, jak kao od same raspadajuće lešine, grčim se u samrtnim mukama;

Najpomamnije ludilo: fantomi zlodjela, ledeno-hladni, utvare izrođene iz ubistva- čini se da ovoj noćnoj mori nema kraja - ne, ona samu sebe iscrpljuje, zgađena od sopstvene truleži, i tone u tupo mrtvilo.