Jednom ugledah lice smrti
u živom čovjeku
i svu prolaznost života
u jednom pogurenom liku
Koliko samo patnja i suza
kao sjenka prođoše
i svaka ostavi svoj trag
kao pečat vremena
kao prijetnju i kao opomenu
I ne osjetih ljubavi nikakve
ni samilosti
i postidjeh se
i to je bio čovjek
samo..nekad bio
jer smrt je sada rasla iz njega
ne skrivajući svoje grozno lice
i strpljiva
Vidjeh jednom čovjeka
i postidjeh se
uplašile me njegove oči....