Askalon, utvrđena luka između Jafe i Gaze, dan svete Katarine, 1177. godine. Preko plaže je­dan konjanik galopira iz sve snage. U jednom sko­ku on prelazi brežuljkasti uspon iznad kapije. Obu­zet panikom, viče da mu se otvori:

»Saraceni! Prešli su granicu! Saladin ugrožava Jeruzalem! Njegove trupe stupaju prema Gazi, za koji tren će stići«.

Istog časa, vidik se zamagli, neprijatelj se šutke primiče u oblaku pijeska. Baudouin IV boravi u gradu mršavo zaštićen malom družinom vojnika. U zemlji se bilo naviklo na mir i bile su zanemarene pomoć Svetom Gradu. Tamo je Krist, tamo je također i Saladin.

Dva paža pomažu hitro kralju da se vine na konja, zatim ga pritežu remenjem. Gledajući mjere koje oni poduzimaju može li se i pomisliti da taj sedamnaestogodišnji bogalj žuri da juriša na neprijatelja i tuče  se bez uzmicanja?

Međutim, oni što ga slijede ne sumnjaju u to. Kruna propeta na Baudouinovom šljemu blista se na suncu, razdragana poglede, podstiče borbeni žar. Kroz vrata koja se otvaraju izlijeće horda bezumnika zazivajući Boga iz sveg glasa i rugajući se pret­hodnici neprijateljskoj.

Vojnici Boduenovi, tako malobrojni da izgle­daju kao grupica lovaca, napreduju u pravcu Jeruzalema uvjereni da će im uspjeti da udare u glavninu Saladinove vojske s leđa. U posljednji čas, 80 vi­tezova Templara su doletjeli. Oni se spajaju sa kra­ljem u ludom galopu, tek što nije otpočeo bitku sa deset puta brojnijim Saracenima. I događa se čudo. Srčanost, bezumlje — odnose prevagu. Tem­plari pridruženi kralju čine čudesa. Saraceni, potu­čeni u jednom strašnom i brzom razbojištu, vra­ćaju se prema Egiptu.