3) Zanimljiva okolnost je što — kao i predsokratovci u Grčkoj — upanišadski mislioci nemaju prethodnika i — kao graditelji piramida u Egiptu — ono najbolje daju na početku. Možda je to samo otuda što predaja nije sačuvala rane faze, nego već uobličene ide­je, ali činjenica je da najvrednije ideje upanišada, u nizu slučajeva, ne nalazimo u razvojnom slijedu.

Pojedine upanišade priključene su tada vedama. Sada nalazimo sljedeći raspored:

·      U okviru Rgvede su Aitareya i Kaušitaki.

·      U okviru Samavede: Ćhandogva i Kena.

·      U bijeloj   Yajurvedi: Brhadaranyaka i Iśa

·      U crnoj  Yajurvedi: Taittiriya, Katha,

Śvetaśvatara i Maitri  

 

·      U  Atharvavedi:  Mundaka,  Praśna i   Mandukya.

Pri tome treba imati u vidu da pripadanje uz određenu vedu ne određuje i starost. Tako, na primjer, iako su, Rgvedske himne najstarije, najstarije upanišade (tj. Brhad. i Chand.) ne idu uz njih, već su u okviru Samavede i bijele Yajurvede.

Istovremeno, upanišade u okviru iste vede često su različite starosti.

Pojedini istraživači još i danas tumače upanišade kao „produbljivanje"  ili iznošenje „skrivenog" značenja veda.

Naprotiv, ustanovljeni slijed upanišada — prema relativnoj starosti — ponekad stavlja radikalne ideje na početke, a potom ih, iz teksta u tekst, modifcira u pravcu sve veće integracije u prevladavajući brahmanistički sklop, katkad i do potpune negacije ranijeg stava.

Keith sa nekoliko primjera ilustrira ovaj proces.

Brahmane drže da su vede (tj. samhite) nesumnjivi izvor i autoritet istine. Međutim, upanišade uvode nove teme za koje izričito vele da nisu u domeni vedskih, već novih, upanišadskih znanja. Tako Śvetaketu, usprkos vedskoj učenosti, ne zna za reinkarnaciju, atmana i odgovor na kozmološko pitanje (Ćh. VI).

Narada se obraća Sanatkumari da bude poučen i, pri tom, veli da je proučio četiri vede, da je znalac svetih izreka (mantra-vid) i da poznaje i niz drugih nauka, ali da ne zna za atmana (Ćh. VII).

No, već u toj prvoj, najstarijoj grupi upanišada, vidljive su i integracionističke tendencije, pa najmlađa od ovih šest upanišada, Kena, veli da su vede udovi upanišadskog učenja (Ke. 33).

Međutim, ne treba smat­rati da je ova tendencija sprovedena sasvim dosljedno. I u kasnijim upanišadama nalazimo osporavanja značaja vedske tradicije, kojoj se daje drugorazredno mjesto.

Tako u Mun-up. (1.1.4—6) nalazimo stav o dvije vrste znanja — nižoj i višoj.

U nižu vrstu znanja spadaju 4 vede, fonetika, rituali, gramatika, etimologija, metrika i astrologija.

Više znanje je ono kojim se poima nepropadljivo (akšara). Tu nalazimo i osporavanja vrijednosti žrtvovanja, koje održava čovjeka vezanog za karmu i vodi ponavljanju starosti i smrti. Otuda, na sličan način možemo pratiti i mijenjanje odnosa prema obredima.

Brhad- i Ćhand.-up. odbacuju vrijednost žrtvovanja, ili dopuštaju vrijednost obreda na ravni obezbjeđenja relativno povoljnog kursa u reinkarniranju. Isto važi i za askezu. (B.III.8.30; IV.4.22.) Međutim, u kasnijim upanišadama (Kena, Katha, Švet. i Mah.) oni ponovo dobivaju značaj kao neophodne prethodne faze na putu spoznaje atmana.

U ranim upanišadama poučavanje i stjecanje znanja je postavljeno neformalno, često u nadmetanju, snagom samostalne spoznaje.

Kasnije, prenošenje znanja se formalizira i ukalupljuje u tradicionalan, brahmanistički odnos učitelja i učenika.

Pored toga, kasnije upanišade snagu uvida uslovljavaju specifičnom metodologijom, koja participira u jednoj široj meditativnoj tradiciji, iz koje izrasta i klasična yoga.

Tako se već u upanišadama srećemo s onim epistemološko-metodološkim rasponom koji će se javiti i na relacijama kasnijih učenja: samkhya-yoga, a u budizmu na relaciji jnana - dhyana, ili vidya-dhyana.

nastavlja se...