Upanišade nas suočavaju sa problemima tumačenja i razumijevanja kakve pred nas stavljaju i drugi tekstovi filozofske tradicije starog vijeka.

Kad, na primjer, pojedini autori govore o misticizmu i nauci u pitagorejskoj tradiciji, o mitskim i filozofskim poglavljima u Platonovim dijalozima, ili uopće uzevši, o mythosu i logosu u grčkoj tradiciji, ostaje otvoreno pitanje u kojoj mjeri je tu riječ o dvojstvu u samom tekstu i tradiciji o kojoj se govori, a u kojoj mjeri je to izraz podjela u novovjekovnom kulturnom kodu, koje mi primjenjujemo na materijal starog vijeka.

1) Tako Windelband razmatra Heraklitova, Parmenidova, Empedoklova i pitagorejska shvaćanja, uz ogradu da njihova učenja o ličnoj besmrt­nosti i seljenju duše ostavlja po strani, jer ona pred­stavljaju pozajmice tih filozofa iz misterija i u suprot­nosti su sa njihovim općim naučnim učenjima.

Međutim, kod Empedokla pistis označava i vjerovanje u fizičke teorije i učenja o duši. Uz pitagorejce, njegova misao stavlja nas pred slične teškoće kao i učenje upanišada.

Jaeger ga naziva „filozofskim kentaurom" koji spaja misticizam i racionalizam, religiju i filozofiju. U sličnom kontekstu, ali sa drugačijom ocjenom, Jaeger na drugom mjestu govori o Empedoklu kao „novom sintetizirajućem tipu filozofske ličnosti koji sjedinjuje poetsku imaginaciju i logiku, mit i filozofiju.

U jednom smislu, Dodds se slaže sa tim, ali smatra da Empedokle, u stvari, predstavlja stari tip ličnosti, tj. „šamana koji kombinira još nediferencirane funkcije maga i prirodnja­ka, pjesnika i filozofa . . ."

U tom smislu Heidegger upozorava protiv navike da se na Grke gleda kroz novovjekovno, humanističko izlaganje, a na svekoliko pred platonovsko mišljenje samo kao na pripremu za Platona, 

 „Pored onih karakteristika duše, koje su proishodile iz njihove opće, naučne teorije, kod pojedinih od ovih mislilaca (Heraklita, Parmenida, Empedokla i pitagorejaca) nalazimo i druga učenja, koja ne samo da nisu povezana sa prethodnim, već su čak i u suprotnosti sa njima.

Pojam tijela kao zatvora duše (soma-sema), lična besmrtnost, retribucija poslije smrti, seljenje duša — sve to su ideje koje su filozofi preuzeli iz njihovih veza sa misterijama i zadržali u njihovom svetom učenju, ma kako malo one bile usaglašene sa njihovim naučnim učenjima. Ti stavovi nisu predmet razmatranja."

Anica Savić-Rebac primjećuje: „Dugo vremena se većinom samo priznavalo da je helenski duh tvorac racionalne spekulacije; što se tiče mistike, koja se najzad ipak nije mogla previdjeti ni u grčkoj religiji ni u grčkoj spekulaciji, smatralo se da je ona dospjela onamo izvana, nekim nepoznatim putovima, iz nekog neodređenog Orijenta.

Danas, međutim, ipak počinje prevladavati saznanje da je u grčkom duhu mistika sasvim ravnopravna racionaliz­mu.. ."

Iz tih razloga rekli smo da, pokušavajući da razumijemo upanišadsku misao polazeći od grčkih filozofa, završavamo u krugu koji nas na kraju vodi tome da bolje razumijemo upravo ono od čega smo pošli (dakako, uz pretpostavku da smo svjesni od čega polazimo).

Sa skoro identičnim problemima određenja i razumijevanja srećemo se kad je riječ o upanišadskim misliocima.

U pitanju je principijelna teškoća koja pro­izlazi otuda što nismo u stanju da povučemo jasnu granicu između vlastitih shema i materijala sa kojim se susrećemo.

Otuda se jednom autoru čini da između dvije Empedoklove poeme (O prirodi i Pročišćenja) postoji proturječnost, a drugima da one izražavaju dvije strane jedinstvenog shvaćanja.

nastavlja se...