Znam ... nije ovo ništa novo ... u ovom grubom svijetu ...

I znam da ...  negdje tamo ... i ne tako daleko ... gdje se možda više ne zna ni broj ... negdje tamo ...svakodnevno na najgrublji način ... prekinu se nečiji snovi ... zaustave se nečiji koraci ... što su trenutak prije ... možda upravo bili nadomak nečijeg zagrljaja ,poljupca  ...

nadomak  nekog od onih osmjeha  ... u kojem se vidi odraz ...  ljepote ŽIVOTA...

Trebaju li tom nekom ti ... nečiji nedovršeni ... neodsanjani ... neostvareni ... snovi ... pa ih zbog toga na najgrublji moguči način prekidaju  ...

Treba li nekom taj put kojim su koračali ti neki koraci ... koji su koračali ... prečesto samo u ono  obično ... što se zove ... sutra ...

Treba li nekome to nečije ... sutra ...

 

Negdje tamo ... ne tako daleko ... svakodnevno se zaustavi  udah onog nekog  ... onog nekog  koga vjerojatno nikad u svom životu ne bih niti sreli ... onog nekog  što diše isti zrak kao i ja ... isti zrak  kao i onaj ... sa suprotne strane ove priče  ...

No ... da li je ipak drugačiji taj njihov zrak ...

Da li je drugačiji zrak onog s druge strane ove priče ...

Da li on ima neko drugo Sunce na Nebu ... ili ipak s jutrom novim ,  gledamo to isto Sunce ...

Da li mu nedostaje zraka ... pa  oduzimajući udahe nekom drugom ... stvara za sebe više ...

 

Ne znam ... i sve manje  razumijem ovaj svijet ...

I ... znam.... da je mnogo toga več rečeno na ovu temu ...i znam da čovjek tek počne razmišljati o nekim ovakvim situacijama tek kad se to ... nešto ... jednom rječju ... zlo ... dogodi u neposrednoj blizini nas samih ...

I ... znam da s ovim što pišem neću postići ... ništa ...

No iz nekog razloga ... možda što tamo negdje ... gdje su ovih dana prekinuti mnogi snovi ...mnogi koraci zaustavljeni ... imam jednu dragu žensku osobu ... kojoj srećom nisu odnijeli ono nešto ... što se zove sutra ... možda sam zbog toga imala potrebu ispisati par riječi ...

 

I eto ... i sad ... nakon ovog proteklog dana ... sve što želim je ...  da se ušuškam pored onog nekog koga volim  ... da u toplini njegovog  krila ... odsanjam poneki san ... i da s prvim Sunčevim zrakama ... s  dodirom njegovih usana ... zakoračim u ono obično ... najobičnije ... ono nešto što se zove ... sutra ...

 

Treba li čovjeku išta više od toga ???