Beše jedan period, od nekoliko meseci,

kada mi duhovni orijentir bilo Učenje

Uzvišenih Bića Velikog Belog Bratstva;

obimno Učenje, hiljade strana, kao:

najobuhvatnije i najpraktičnije Učenje,

sa kojim sam do tada došao u dodir.

Oduševljeno sam čitao i primenjivao

u Životu, i preporuke, i principe, a -

takođe i molitvenu praksu, koja je

bila poseban deo Učenja, kao spoj:

katoličke forme rozarija, osnovnih

hrišćanskih molitvi i delova poruka

iz samog tog Učenja. Molitvama,

istrajno, svakodnevno, posvećivah

najmanje po sat, ali i više vremena.

I pamtim neku vrstu uzvišenog ili,

uzvišenijeg stanja svesti, iz tog perioda.

Trajalo je to, dok mi se nisu počele

pomaljati pukotine u samom Učenju,

jer rečeno je, baš u samom tom Učenju:

ono je kao lišće, koje ujesen požuti, pada,

pa nam je onda potrebno novo Učenje,

kao novi duhovni orijentir i usmerenje.

I upražnjavanje molitvene prakse poče mi -

da se topi, da izaziva psihološki pritisak,

kao i bilo koji drugi tekstualni sadržaj,

koji se iz dana u dan ponavlja, neizmenjen.

Prestadoh, a Put nakon toga više nikada

ne navode me na pokušaje sa ovom praksom.