Jednom kad  ... opet ... budeš tu ...  

 I kad ... nakon toliko vremena ...  opet  čujem  onaj  tihi zvuk Jutra ... što se  pokušava zaustaviti  iza zastora naše sobe ... kako bi se  što duže mogao igrati sa sjenama  ,što ih sunčeva svjetlost stvara, po našim  tijelima ...

I kad  ... nakon toliko buđenja bez tvog mirisa  ... konačno ... opet ... udahnem ... tebe ...

Kad se  ... snena i okupana tvojim poljupcima ,poput bršljana privijem uz tvoje tijelo ... zamolit ću tada Jutro ... da ne žuri...

Neka   još malo,još samo malo ostane  iza zastora ... i neka  mi dopusti da te što duže ... imam pored sebe ...

Jer ... znam ... da će mi ... opet ... i ... ovaj put ... ukrasti tebe ... i povesti te negdje tamo ... negdje tamo gdje ... opet ... za dugo vremena ...  neće biti  ... nas ...

                 ...

Jednom kad  ... opet ... budeš tu ...

Zamolit ću jutro ... da zakasni ...