Nekako ... pomalo neobično ... dodirnili su se naši ... životi ...

I možda ,nismo ni slutili da će ... oni naši ... «slučajni» susreti ... otvoriti neka nova vrata ... iza kojih se ...  pružalo prostranstvo ... meni sasvim nepoznato ... i mojim koracima do tad ... sasvim skriveno ...

Prostranstvo u koje si me ... poput nevjeste ...  na rukama svojim ... prenio preko praga ...

I s onim zadovoljnim osmjehom na licu ... onako baš kao onaj netko ,tko već odavno poznaje te prekrasne boje tog istog prostranstva ... s tim osmjehom na licu ... uzeo si moju ruku i ... korak po korak ,vodio me na sva ona mjesta na koja sam bila ... do tad ...samo u svojim dalekim snovima ...

A ja ... baš poput znatiželjnog djeteta ... omamljena svim onim bojama ... nisam znala kuda bih prije ...

Htjela sam sve odjednom proći ...

Htjela sam sve odjednom dodirnuti ... žureći i  strahujući da ću se i ovaj put probuditi i shvatiti da je opet sve ovo bio samo ... san ...

Ali ... ti ... onako smiren ... svaki moj užurbani korak ... zaustavljao si svojim ... dodirom ...

Zaustavljao si me ... da  udahnem ... da shvatim ... da osjetim ... da ovaj put ... ne sanjam ...

Da je svaka ova boja ... stvarna ... i da u svakoj od tih boja što se prelijevaju jedna u drugu ... u svakoj od njih ... smo ... mi ... ti i ja ...

Zaustavljao si me da osjetim ... svaki titraj što se dogodi kad jedna boja prelazi u drugu ... svaki titraj kad ... polako ... postajemo ... jedno ...

 

                 

 

I evo ... još uvijek ... nakon sad već dugo vremena ... još uvijek su mi sve te boje, svaki put drugačije ...

Svaki put ... svakim tvojim novim dodirom ... nastane neka nova nijansa ...

Neka nova nijansa ... u kojoj se utopim ... iz koje ne želim ... izići ...

A ti ... još uvijek  ... s onim istim osmjehom ... s mojom rukom u svojoj ... još uvijek me vodiš ... stazom onog prostranstva ...

I ponekad ... još uvijek mi se dogodi da požurim ... da se zapletem od ljepote svih ovih boja ...  

Požurim dodirnuti novu nijansu što prije mogu ...

Ali ... zahvaljujući tebi ... i onoj ruci što moju čvrsto i nježno čuva ... zaustavim se i ... polako krenem ... polako da osjetim i onaj najmanji titraj tih nijansi ...

Jer ...u stisku tvoje  ruke ... sjetim se tvojih tiho izgovorenih riječi ... riječi   da su ... sve ove boje tu ... samo zbog nas ...

I da ... iza onih  vrata koja smo otvorili ... ono prostranstvo u koje smo ušetali ... onaj svijet prekrasnih boja ... stvorili smo ...  mi ...

I svaka od tih boja ... što svojim stapanjem jedne u drugu ... čini predivnu sliku ... beskrajne duge ... svaka od tih boja ... nije ništa drugo ... već samo ... mi ....

...Ti i ja ... i ono što je u nama ... ono što jedno za drugo u sebi imamo ... ono što jedno drugome ... dajemo ...