Postoje mnoge priče o ljubavi,snovima...o ...njima...

Jedna od  njih isprepliće upravo ... sve to ...

I ovo je ta priča ...

 

... Ona je bila jedna od onih ... što su voljeli ... sanjati ...

Jedna od onih što su bježali od stvarnosti ...

Jer ... za nju ... često su samo snovi bili ono mjesto gdje  ... udaljenost što ih je dijelila u stvarnosti ... nije postojala između ...njih ...

Često je ... samo u svojim snovima ...mogla udahnuti ...njihovu ljubav ...

I upravo zato ...ona je voljela sanjati ...

I skupljala je svoje snove u neku ,posve nevidljivu vreću ...

Skupljala ih je iz dana u dan ,jer svaka misao o njemu ...o njima ...pokrenula bi u njoj lavinu novih snova...

 Jer... na neki čudesan način ... život je pomiješao njihove dane i noći ... i  iako ... malo vremena provedenog  zajedno ... na čudesan i jedinstven način ... upoznali  su jedno drugo  i ... on je upoznao njene snove ... njenu dušu ...

 No vrijeme nije marilo za njih ... nije marilo za njene snove ...

Vrijeme ne štedi nikog ...ono ide i ne osvrće se ...i nije mu važno što pomalo grubo ostavlja neke lijepe trenutke što su se mogli desiti ... samo da ne prolazi tako brzo ...da ne juri negdje ,negdje tamo gdje vjerojatno ni ono samo  ...ne zna gdje ...

U toj žurbi ...u toj prolaznosti ono za sobom ostavlja samo onaj maleni dio prostora  za ... snove ... za ono nešto što je moglo biti ... za ono nešto čemu se nadamo da će ipak  jednom ... biti ...

 

Dani su prolazili...mjeseci ...pa i godine ...

Vreća što ju je nosila sa sobom gdje god da je krenula,pomalo je počela dobijati težinu ... upravo zbog svih tih neostvarenih snova ...

Ponekad bi  čak morala i zastati i spustiti vreću na tlo ... no ubrzo bi ju vraćala na svoja leđa,jer bez nje ...bez svojih snova ...osjećala je još veču udaljenost od onog nekog tko je upravo i bio ... dio... svakog njenog sna ..

A ta udaljenost ...  u tim trenucima izazivala je  neku neumjesnu ali izričito oštru bol u njenim grudima ...i u cijeloj njenoj unutrašnjosti ...

I samo ponekad ... samo ponekad kad bi zvijezde,mjesec ili tko zna tko već  ... uspjeli ukrasti  onu udaljenost  i podariti joj toplinu njegovih ruku i onaj miris blizine ...miris  njegove prisutnosti pored nje   ... samo tad ... uspjela bi  se odmorit   od svojih snova ... samo tad... živjela bi jedan od njih ...

 

             

 

No ... sasvim  slučajno ...sasvim neočekivano ...zbog jednog malenog kamenčića ispod njenih stopala ...ona je jednog  zimskog dana ...posrnula ...

Posrnula je i ... pokušavajući ubaližiti pad ... ispustila je vreću iz ruku ,a ona  ... onako prepuna ...rasula se   posvuda oko nje ...

Vjetar  što je u tim zimskim danima bio čest  ... raspršio je sve njene snove  samo u nekoliko naleta ... a ona je bespomočno gledala kako odlaze ... kako ih odnosi sve dalje i dalje od nje ...

Bez njih ... ona je bila izgubljena ...

Bez njih ... udaljenost je bivala sve veća i veća ...sve nepodošljivija ...sve bolnija ...

 

Pokušavala je ona usprkos bolu ,što ga je osjećala nakon pada ...pokušavala je ona opet ...pronaći svoje snove ... ali bol je bila jača ...i nije joj dozvoljavala da opet ...sanja ...

Morala je napustiti svoje snove ...

Morala se suočit sa svojom stvarnošću ...

Morala je prihvatit njihovu udaljenost kao nekog glavnog lika ... što su ga zvijezde,mjesec ili tko za tko već ... dodijelile ovoj njihovoj priči ...

 Priči o ljubavi ,snovima ...o ...njima ...

Morala je ... a tako je voljela ... sanjati ...

 

 

„I mada svaki put uredno nešto poželim,želje mi se baš i ne ispunjavaju .

Negdje je zapelo.

Možda se ispunjavaju nekom drugom?

Ne bi bilo prvi put .

Nema veze ,ne ljutim se .

Dobre su to želje ,šteta bi bilo da samo tako propadnu“

Đ.B.