Prošlo je već dugo vremena ,od našeg zadnjeg susreta ...

I već dugo nisam napisala ... nešto o ... nama ...

Kao da se neka šutnja uvukla u mene ... ili sam samo u toj tišini ... jaće osjećala ... sve one dodire .. .i onaj tvoj miris ...onaj miris tebe .... što me svaki put ,kad si blizu ... neodoljivo i nestrpljivo natjera da te ... usnama  i svakim dijelom sebe ... što prije  okusim ...

Uvukla sam se u tu tišinu ... pomalo zgrčena od nepodnošljive čežnje i šutnjom tražila u sebi neke neizrećene riječi ...

Nisam imala snage da natjeram svoje ruke ... da ispišu barem poneko slovo ... jer ... ovaj put ... ovo vrijeme što se naguralo između nas ... donijelo je gomilu kiša ... i nije mi dozvoljavalo da ... poput ptica što sele na jug ... u ovu ranu jesen ... raširim krila i ... doletim tebi ...

Ovaj put ... ova udaljenost ... boljela je najjače ...

 

                   

 

A onda ... sasvim nenadano ... dok sam onako skupljena i bespomoćna u kutu svoga postojanja ...  sasvim nenadano ...iza svih onih tmurnih i nagomilanih oblaka ... osjetih neki lagani i topli povjetarac ...

Osjetih ... tebe ...

Iako još uvijek jednako udaljeni ...osjetih tvoju toplinu ... i nakon dugo vremena opet osjetih svoja ... krila ...

I onako mokra i teška od previše kiša i preduge zgrčenosti ... uz neku slatku bol ... skupih snage da ih pomaknem ...

Povjetarac što si ga poslao ... kroz svu onu maglu ... došao je do mene ... i donio mi ... zrak ...

Udahnula sam ga  ... i od onog samog središta sebe ... od one male tanke niti što si je davno dodirnuo ... što poput harfe kad je dodirneš širi vibracije i posvuda te ispunjava ljubavlju ... od tud mi prostruji snaga ... jer ... osjetih tvoj ... dolazak ...

 

                 

 

I ... evo ... tu si ...

Tu si pored mene ... nakon dugo vremena ...

I ne znam gdje prije da ostavim svoj otisak usana ...

Da li na licu ... da li na tom tvom plavom oku ...da li na mekim i toplim usnama ili na grudima ...  pa da čujem tvoje srce kako mi šapuće da sam mu ... nedostajala ...

Ne mogu pričati ... neizrećene riječi još uvijek stoje nepomično negdje duboko ... jer prejaka želja za okusom tebe ... ne dozvoljava mi da izustim niti jednu riječ ...

Ljubim te ... a ti me  ... kao i svaki put ... s prvim dodirom što ga spustiš na moje koljeno ... odvedeš u onaj svijet gdje riječi nisu potrebne ...

U svijet gdje samo poneko slovo ,što sačinjava naša imena ... uz orginalnu i savršenu pratnju uzdaha ... ispisuje bezbroj stranica ... čežnje,ljubavi,strasti ...

 

               

 

Ne mogu se odlučiti gdje bih tvoje ruke najprije osjetila ... pa i ovaj put ... prepuštam njima svaki dio sebe ... jer gdje god da me dotaknu ... mojoj koži će biti lijepo...moje tijelo ... znam ... uživat će ... a moja duša radovat će se ...

A one ... kao po nekom ustaljenom redosljedu ... kreću od one točke ... gdje samo jedim potezom vidiš i čuješ ... kako dišem ...

 

            

 

A dišem ... dišem kako već dugo nisam ... već dugo ... od onog našeg zadnjeg susreta  ... nisam disala ovako ... nisam jer ... ovo moje ... možda još uvijek djetinjasto srce , navućeno je na onaj ... nezamjenjivi ... slatki okus tebe ...

 

I mada znam ... da će ona udaljenost opet stati između nas ... nakon što dodirima utišamo onu razarajuću čežnju što se uvijek nepozvana javi u onom vremenu ... u vremenu između naših susreta ... sad ne želim razmišljati o njoj ...

Ne sad ... dok si još uvijek tu ... sad ne želim o njoj razmišljati ... želim samo ... disati ... i u svakom novom udahu ... tebe ,sve više ... voljeti ...