Kao da svo ovo vrijeme ... tiho šapućem  o ...  ovoj ljubavi ...

Tiho ... skoro pa nečujno ...

I ... već odavno pišem neke riječi ... u kojima su skrivena slova ... naših imena ...

A ona sada ,sve više i više  ... kao da traže ... izlaz ... kao da žele ... jasno i čitko biti ispisana...

 

             

 

Da ,znam ... svaki naš susret ...uvijek uspijem  opisati  ... otkrivajući ...sebe ...  u potpunosti  .

Otkrivajući ... sebe ...  do same kože ... i do onog ... bezdana ... duboko smještenog ... negdje u meni ...

Ipak ... sve te ispisane riječi ostaju ... možda ... samo tebi prepoznatljive ...

Tebi i ... onim rijetkima  što znaju  čitati onu prazninu između dvije riječi ...

Onima što znaju da i ... ovih nekoliko točkica ...ponekad ,mnogo više govore ... i od samih slova  ...

 

               

 

Neki će reći ... da je sasvim dovoljno to ... što ih samo ti prepoznaješ...ali ... meni se više ne šapuće ...

Ja bi vrištala ...

Ja bi raširila krila ... vinula se u visine i ... u tom dodiru beskonačnosti ... vrisnula da ... volim ... tebe ...

 

              

 

Meni se više ne šapuće o našoj ljubavi ...

Ja bih da me onaj osjećaj ,što ga osjetim,ono kad me rukom obuhvatiš oko struka ...

Ono kad u onoj gomili ljudi ... taj jedan mali dodir pokazuje da ... pripadam tebi ...

Ja bih da taj osjećaj ne ostaje samo u ... šapatu ...

Ja bih da se taj osjećaj ... nakon svih ovih dosadašnjih šapata ... konačno  čuje ... čuje i ostane ... glasan ...