Već odavno ... sa starog zvonika ... otkucala je ... ponoć ...

I ... umorna od proteklog dana ... od svih onih ... pogleda i ... svih onih lica ,što svakodnevno prepričavaju svoje živote ... dovukla sam se u svoj kutak ... samoće ...

Pomalo rutinski ... ostavljam torbicu ... na svoje  mjesto ... pokušavam čuti tišinu ... i polako skidam i onaj posljednji dio odjeće sa sebe ...

I ... kao i svaku večer ... i većeras ću  ...  dopustiti  samo njima ... da dodiruju , sve ono što si ti ... na meni ljubio ...

Dopustit ću  samo njima ... tim malenim ,sitnim kapima ... vode ... što klizu po mom tijelu i uporno ,i ovu većer ...pokušavaju pronaći neki neobilježeni dio mene ... neobilježeni dio , na kojem nisu bile tvoje usne ...

Pokušavaju ... ali ... ne postoji mjesto na mom tijelu ... gdje nisi bio ti ...

Ne postoji dio mene ... u kojem te nema ...

 

                 

 

I dok skupljam ... onu posljednju kap sa sebe ... zatvorim oči ... u nadi da ću te pronaći ispod neke od onih plahti na mom krevetu ...

U nadi da ovu noć ... neću dodirnuti hladan jastuk ...

Ali ... nada ipak ... kao i mnogo puta do sad ... ne ostaje zadnja ...

Iza nje ,nekako kao da se provuće ... istina ... i ... po ko zna koji put ... i ovu noć ... ispratit ću sama ...

Sama ...ušuškana ispod jedne od onih dekica ... dočekat ću još jedno ... jutro ...

Još jedno jutro ... prepuno neizgovorenih riječi ...

Još jedno jutro ... bez tebe ...

Još jedno jutro ... bez ... nas ...