Previše je kiša palo ...

Previše se tmurnih i teških oblaka nagomilalo ... i svojom težinom ... sve više i više pritišću ... zrak ...

Pritišću i zbijaju ga u neki ... sve manji prostor ...

I Sunce sve manje proviruje ... samo onako na tren ... baci neku od svojih zraka i ... kao da mu više nije ni važno ... hoće li svojom toplinom dodirnuti ona mjesta ... što vape za njegovim zrakama ...

Kao da je okrenulo leđa ... ili ... možda  grije ...  neku drugu stranu svijeta ...

Možda mu je dosadilo boriti se protiv svog tog sivila ... i odlučilo svoj sjaj pružiti tamo gdje ga tamni i sivi oblaci neće zaklanjati ...

Tamo gdje će nesmetano pokazati svu svoju toplinu i ... svoju snagu ...

 

               

 

Ali ... kako sad u tom sivilu ... letjeti ...

Kako letjeti kad ... kiša neprestano i dalje pada ...

Pada i ne dozvoljava ... ni jedan raspon krila ...

A ...oni potamnjeli oblaci se svakim trenom ... sve više zbijaju i ... ne dozvoljavaju pticama da krenu i  vide ... gdje je nestalo Sunce ...

Gdje je nestalo i ... zašto je svoj prostor prepustilo ovom .... sad već nesnošljivom sivilu ... i ovoj ... dosadnoj kiši ...što jačinom svojih kapi ,stvara onu mističnu izmaglicu ... u dodiru  s tlom ...

Stvara  izmaglicu ... gustu ... tešku ... i  ne ostavlja ni jednu mogučnost  za ... čistim  udahom ... ni jednu mogučnost za barem jednim zamahom krila ...

 

               

 

No ...valjda je  priroda  tako htjela ...

Valjda je s nekim razlogom skrila Sunce ...

Možda da se odmori?

Možda da vidi koliko je Ono uistinu potrebno da bi se moglo ... živjeti ... disati ... letjeti ...

Možda ...

A ja se nadam da  će i ona (priroda) ubrzo shvatiti ...ono što je već odavno jasno ... da je bez Sunca možda i moguće živjeti ... ali zasigurno jako teško ...

Da će shvatiti da je bez Sunca ...  možda i moguće disati ... ali samo onako plitko ... tek toliko da ... opstaneš ...

Ali ... ono što je zaista  nemoguće bez Sunca ... to je ... letjeti ...

Bez Sunca je nemoguće ... letjeti ...

A živjeti i disati bez leta ... bez onog nježnog dodira što ti ga Sunce pruža iznad tvojih raširenih krila i onog laganog povjetarca što ti svaki tvoj zamah pomiluje ... živjeti i disati bez leta je ... baš kao i čitati knjigu ... bez ijednog ispisanog slova ... bez riječi ...bez sadržaja ...