ČOVJEK  NJEGOVA ŽENA, I BOG

 

         “Gdje ti je žena”? upita Divni Stranac toga čovjeka, zavirivši mu u džep. “Da nije tu”?

         Čovjek se zbuni:

         “Ovaj... nije. Žena mi je kod kuće”.

         “Kod kuće? Zašto ju nisi doveo”?

         “Ovaj... Možda ne bi bilo pristojno, znaš već... Ženama je mjesto kod kuće”.

         “Kod kuće je, kažeš”?

         I Divni posegnu u džep zbunjenoga čovjeka, izvuče odatle malu, glinenu figuricu žene, podiže ju, i pokaže ostalima.

         “Čije je ovo”?

         Svi su šutjeli. I taj čovjek. Nije znao odakle figurica u njegovu džepu.

         “I pravo je da šutite. Figurica je Moja”, reče Stranac, duhne u nju, i ona se stvori odraslom ženom, ženom toga čovjeka, samo što je bila mlađa i ljepša, postajući to svakim časom sve više. Nasmije se žena čovjeku i ljudima, a Strancu se nasmiješi.

“Vidiš li kakva je sa Mnom”? upita On.

Uze ju za ruku i povede put Svoje kuće, govoreći:

“A kad je s tobom, onda je tromava i mlitava...”

         “Hej”! povika čovjek, iznenada se prenuvši. “Stani, kuda mi vodiš ženu? Ženo, teško tebi, kamo si pošla bez mene”?

         Na pragu, zagrlivši ljepoticu, Stranac se okrenu, i dobaci čovjeku:

         “Tvoja je žena kod kuće, gdje joj je mjesto, prijatelju. Pusti Meni Moju”.

 

         Kad je čovjek sav zajapuren dojurio kući, nađe ženu tromavu i mlitavu, gdje para iste takve vunene konce iz staroga prsluka. Ipak ju za svaki slučaj izmlati.

 

         Svakomu Adamu prema njegovu rebru..

 

 

Vesna Krmpotić, DIVNI STRANAC, knjiga 9. (još neobjavljeno)